Zó heten de mensen die alleen met Kerst en Pasen naar de kerk gaan. En ik ben daar één van. Neen, de rest van m’n gezin niet, alleen ik.
Vroeger was dat al niet veel anders; mijn zusjes zaten in het jeugd-kerkkoor, m’n broer was acoliet (hulpje van de misdienaar), m’n vader was koster (hoofd-acoliet if you will), m’n moeder ging voor in de gebeden en daarnaast zaten ook beide ouders in het kerkkoor. 'Helaas' had ik op de donderdag en zondag toen de rest van het gezin naar de kerk ging altijd training, maar ik ging wel naar de kerk; namelijk op de vrijdag naar ‘House of Jo’.
‘House of Jo’ (Jozefkerk, go figure) was een bijzaaltje aan de kerk waar normaal gesproken alle vervelende kinderen, die hun mond niet kunnen houden tijdens de mis, naartoe werden gestuurd om te gaan knutselen ed. Maar op de vrijdagavond tussen 8 en 10, jawél, werd het omgebouwd tot een heuse discotheekzaal. Met allemaal andere puisterige pubers stond ik daar los te gaan op de zedige muziek die er werd gedraaid (rap was dus een no-go, ookal zette de DJ soms toch stiekem een nummertje op), met een glaasje cola (niet eens bisschopswijn nee) samen met mn vriendjes en vriendinnetjes van de kerk. De eerste échte verkeringen ontstonden daar en de eerste kuise kusjes op de mond werden er gegeven onder streng toeziend oog van God.
Daar hield m’n kerkbezoek dan wel een beetje mee op. Want tenzij er een training uitviel en ik mee moest naar de kerk, beperkte ik mn kerkbezoeken tot Kerst en Pasen. (En oja, als ik De Heilige Maagd Maria mocht spelen in het kinderkerkstuk)
Maar gisteravond om elf uur was het dan weer zover; met het hele gezin gingen we naar de kerstnachtmis. ‘Maham, we gaan niet weer vooraan zitten hoor’ zegt mn kleine zusje net iets te hard. Waarnaar enkele hoofden, die al mooi een plekje op de achterste rij hadden bemachtigd, onze kant op draaiden. Helaas hadden haar woorden geen effect, want moeders zit nou eenmaal graag hélemaal vooraan in de kerk. De dirigent maant ons allemaal nog voor de actual kerkdienst begint tot stilte, en legt uit dat er halverwege de dienst een lied komt, dat hij graag in canon wilt zingen, en vraagt ons het een paar maal met hem te oefenen. Nadat dat gedaan is, worden we allemaal gevraagd op te staan zodat de pastor, koster en z’n acolieten binnen kunnen treden en de mis kan beginnen.
Eerst is het allemaal nog wel interessant, hij geeft een preek over alle Maria’s in deze tijd, die óók nergens terecht kunnen. Hoewel hij boeiend kan vertellen, had ik waarschijnlijk m’n aandacht er beter bij kunnen houden als hij iets had gezegd in de trant van ‘Als Maria en Jozef in deze tijd hadden geleefd, zou Jozef veroordeeld zijn voor pedofilie’ of ‘Tegenwoordig hoef je niet meer bij je man aan te komen met een smoes dat je bezwangerd bent door ene Engel Gabriel’ maar helaas bleven deze taboes onaangeroerd
We zitten ondertussen al een uur in de dienst, en terwijl ik de derde regel ‘oooooooo’ van Gloria en Excelsis Deo uit volle borst mee sta te blèren, besef ik pas hoe erg ik het grijsgedraaide ‘All I want for Christmas’ nummer van Mariah Carey waardeer
Ik kijk om mee heen en zie m’n mede ‘House of Jo’ gangers ook verveelt om zich heen kijken, en volgends mij moet de pastor dit aangevoeld hebben, want plots eindigt hij zijn ‘overweging’ met de woorden; tot in de eeuwigheid enzovoorts enzovoorts, waarnaar iedereen elkaar een beetje verbaasd aankijkt. Het lijkt me inderdaad ook erg frustrerend als je dingen van levensbelang aan het vertellen bent (of nouja, ná-het-leven-van-belang) en nobody gives a crap..
Met de woorden ‘Een Zalige Kerst gewenst en oja voor ik het vergeet, er staat een collectebus in de hal, als u allemaal zo vriendelijk zou willen zijn om er iets in te gooien...het liefst geld’ is het gedaan met de kerstmis, en mogen we eindelijk om 1 uur ’s nachts onze honger stillen met de traditionele verse worsten en vruchtencake thuis!
Merry Christmas!
19 going on 40
Op weg naar de supermarkt, passeer ik m’n buurmeisjes die aan het ‘elastieken’ zijn. ‘Hooohoooi’ zeggen ze, ‘Dag dametjes’ zeg ik.
Aangekomen bij een winkel waar ze nog nooit van het begrip ‘3 in de rij kassa erbij’ hebben gehoord, hoor ik het gesteun en gezucht van de oude dame achter me. Hoewel ik alleen kaas, druiven en een fles nostalgische taxi in mn handen heb besluit ik de oude dame, die minstens evenveel spullen in handen heeft, voor te laten. Waarom weet ik eigenlijk niet, omdat het zo hoort I guess? Hun tijd is kostbaarder omdat ze er minder van hebben?
Terwijl ik terug wandel naar huis heeft het ‘elastiek’ groepje zich verdubbeld. ‘Hooohooooi’ zeggen ze ‘Dag dametjes’ zeg ik. ‘Mag ik wat vragen?’ zegt een ondeugend klein meisje met een gezicht vol sproeten. Zonder op antwoord te wachten vervolgd ze ‘Hoe oud ben jij?’
Héél oud, dacht ik bij mezelf. Vorige week besefte ik me namelijk plots dat ik nooit meer een tienermoeder kan worden, want over 9 maanden ben ik al aan mn -tig periode begonnen! En een vriendin wees me er bovendien op dat we het stadium om gevraagd te worden om te figureren in ‘just-over-18-movies’ ookal zijn gepasseerd! (Nu wil ik wel even emphasizen dat daar absoluut mn ambities niet liggen, maar toch!)
‘Gok maar’ zeg ik
‘Ik denk dertig’ zegt mn buurmeisje ‘Nou jullie zitten er wel heel ver naast hoor’ zeg ik verbrouwereerd
‘Nee ik denk veertig’ zegt het bijdehante sproeten mormel.
‘Auw’ zegt mn ego… ‘Ik ben 19’
‘Ow echt? Maar dat is ook echt heel oud hoor’ zegt het kleine sproeten gedrocht ‘Maar ik vind je nog steeds de mooiste mevrouw uit de buurt’ zegt mn buurmeisje weer
Nouja die had ik in ieder geval in de pocket,
En ach, leeftijd is niks meer dan een getal, toch?
Aangekomen bij een winkel waar ze nog nooit van het begrip ‘3 in de rij kassa erbij’ hebben gehoord, hoor ik het gesteun en gezucht van de oude dame achter me. Hoewel ik alleen kaas, druiven en een fles nostalgische taxi in mn handen heb besluit ik de oude dame, die minstens evenveel spullen in handen heeft, voor te laten. Waarom weet ik eigenlijk niet, omdat het zo hoort I guess? Hun tijd is kostbaarder omdat ze er minder van hebben?
Terwijl ik terug wandel naar huis heeft het ‘elastiek’ groepje zich verdubbeld. ‘Hooohooooi’ zeggen ze ‘Dag dametjes’ zeg ik. ‘Mag ik wat vragen?’ zegt een ondeugend klein meisje met een gezicht vol sproeten. Zonder op antwoord te wachten vervolgd ze ‘Hoe oud ben jij?’
Héél oud, dacht ik bij mezelf. Vorige week besefte ik me namelijk plots dat ik nooit meer een tienermoeder kan worden, want over 9 maanden ben ik al aan mn -tig periode begonnen! En een vriendin wees me er bovendien op dat we het stadium om gevraagd te worden om te figureren in ‘just-over-18-movies’ ookal zijn gepasseerd! (Nu wil ik wel even emphasizen dat daar absoluut mn ambities niet liggen, maar toch!)
‘Gok maar’ zeg ik
‘Ik denk dertig’ zegt mn buurmeisje ‘Nou jullie zitten er wel heel ver naast hoor’ zeg ik verbrouwereerd
‘Nee ik denk veertig’ zegt het bijdehante sproeten mormel.
‘Auw’ zegt mn ego… ‘Ik ben 19’
‘Ow echt? Maar dat is ook echt heel oud hoor’ zegt het kleine sproeten gedrocht ‘Maar ik vind je nog steeds de mooiste mevrouw uit de buurt’ zegt mn buurmeisje weer
Nouja die had ik in ieder geval in de pocket,
En ach, leeftijd is niks meer dan een getal, toch?
Waarom er in Glühwein geen alcohol zit
'Sinterklaas heeft inmiddels ons land alweer verlaten
En heeft vele kado’s achtergelaten'
Oef..dat rijmen, wat een hel is dat toch altijd..Ik vierde dit jaar maar liefst 4 x Sinterklaas. En allemaal met surprise én gedicht. Daarbij kwam ook nog eens dat moeders dacht dat het wel leuk zou zijn om voor íédereen thuis een gedichtje te schrijven, wat uiteindelijk heeft geresulteerd in 12 Sint gedichten. Overigens betekende dat dus ook dat ik veel Sint gedichten en cadeautjes heb mogen ontvangen. Eén van die cadeaus was een fles glühwein, wat ik heb gekregen van een vriendin.
‘De Sint zat eens te denken
Wat hij bij Marjolein in moest schenken
Hij besloot dat het Glühwein zou moeten zijn
Want volgends jou is dat alcoholloze wijn’
Twee jaar geleden besloten een vriendin en ik namelijk om in Duitsland NYE te gaan vieren. Een andere vriendin van ons woonde daar, en in haar gigantische tuin zou een groot feest worden gegeven waar de hele buurt op af zou komen. Toen we op oudejaarsochtend rond half elf onze logeerkamer uitstapten wisten we niet wat ons overkwam; iedereen zat al aan de drank. Wij konden natuurlijk niet achterblijven, maar ik had wel in mn achterhoofd gehouden dat we nog minstens 20 uur op de been zouden zijn, dus ik besloot het allemaal rustig op te bouwen.
Toen ik m’n moeder daarvoor had verteld dat ik dat jaar voor het eerst NYE niet thuis zou vieren, maar in Duitsland, hebben we het natuurlijk even over de Duitse gebruiken gehad. Ze kennen geen oliebollen en appelflappen, maar wel Glühwein. ‘Opgewarmde appelsap’ zei mn moeder.
Dus toen ik die ochtend aan de Glühwein begon, dacht ik ook echt dat dat het was. Nou...je had ons om 3 uur smiddags daar moeten zien staan! Een ramp was het! We besloten om even te gaan liggen om bij te komen. We hadden ingeschat dat we na het eerste seizoen van Gilmore Girls er wel weer tegen aan zouden kunnen...Nou ik kan je vertellen, dat plan faalde jammerlijk.
Om half twaalf was het feest buiten natuurlijk in volle gang, en ook wij waren allang verder gegaan met feesten, zo goed en kwaad als dat ging. De buurman bleef maar aankomen met raar gekleurde drankjes en om twaalf zou het grootse feest dan echt losbarsten. Jammer genoeg was het na de eerste ‘Glückliches Neues Jahr’-wens gedaan voor m’n vriendinnetje (en met het kostuum van de buurman) en 12:15 lagen we op bed
Niet echt de NYE die we in gedachten hadden, maar in ieder geval een mooie anekdote voor een Sint-gedicht..!
En heeft vele kado’s achtergelaten'
Oef..dat rijmen, wat een hel is dat toch altijd..Ik vierde dit jaar maar liefst 4 x Sinterklaas. En allemaal met surprise én gedicht. Daarbij kwam ook nog eens dat moeders dacht dat het wel leuk zou zijn om voor íédereen thuis een gedichtje te schrijven, wat uiteindelijk heeft geresulteerd in 12 Sint gedichten. Overigens betekende dat dus ook dat ik veel Sint gedichten en cadeautjes heb mogen ontvangen. Eén van die cadeaus was een fles glühwein, wat ik heb gekregen van een vriendin.
‘De Sint zat eens te denken
Wat hij bij Marjolein in moest schenken
Hij besloot dat het Glühwein zou moeten zijn
Want volgends jou is dat alcoholloze wijn’
Twee jaar geleden besloten een vriendin en ik namelijk om in Duitsland NYE te gaan vieren. Een andere vriendin van ons woonde daar, en in haar gigantische tuin zou een groot feest worden gegeven waar de hele buurt op af zou komen. Toen we op oudejaarsochtend rond half elf onze logeerkamer uitstapten wisten we niet wat ons overkwam; iedereen zat al aan de drank. Wij konden natuurlijk niet achterblijven, maar ik had wel in mn achterhoofd gehouden dat we nog minstens 20 uur op de been zouden zijn, dus ik besloot het allemaal rustig op te bouwen.
Toen ik m’n moeder daarvoor had verteld dat ik dat jaar voor het eerst NYE niet thuis zou vieren, maar in Duitsland, hebben we het natuurlijk even over de Duitse gebruiken gehad. Ze kennen geen oliebollen en appelflappen, maar wel Glühwein. ‘Opgewarmde appelsap’ zei mn moeder.
Dus toen ik die ochtend aan de Glühwein begon, dacht ik ook echt dat dat het was. Nou...je had ons om 3 uur smiddags daar moeten zien staan! Een ramp was het! We besloten om even te gaan liggen om bij te komen. We hadden ingeschat dat we na het eerste seizoen van Gilmore Girls er wel weer tegen aan zouden kunnen...Nou ik kan je vertellen, dat plan faalde jammerlijk.
Om half twaalf was het feest buiten natuurlijk in volle gang, en ook wij waren allang verder gegaan met feesten, zo goed en kwaad als dat ging. De buurman bleef maar aankomen met raar gekleurde drankjes en om twaalf zou het grootse feest dan echt losbarsten. Jammer genoeg was het na de eerste ‘Glückliches Neues Jahr’-wens gedaan voor m’n vriendinnetje (en met het kostuum van de buurman) en 12:15 lagen we op bed
Niet echt de NYE die we in gedachten hadden, maar in ieder geval een mooie anekdote voor een Sint-gedicht..!
PrietPraatje
Er is geen ontkomen meer aan, overal waar je komt hangen, zitten en liggen de Sinterklaas en Zwarte Piet artikelen in de schappen om iedereen vooral niet te laten doen vergeten dat ze in het land zijn. Vandaag moest ik nog even snel boodschappen doen en een kwartier voor sluitingstijd kwam ik aangerend bij de super. Voor de ingang stonden twee pieten waaraan de kindertjes hun tekeningen voor de Sint konden geven, maar omdat de winkel vrijwel uitgestorven was, kwamen ze mij maar tegemoet lopen
‘Zo, ben jij nog stout geweest dit jaar’ zei de één
Hoewel dit een normale vraag was voor een zwarte piet, bespeurde ik hier toch een heel andere ondertoon
‘Heeft de Sint dat niet bijgehouden in z’n grote boek?’ vroeg ik terug
‘Jazeker wel, en daarin staat dat je met ons mee moet naar Spanje’ zei de ander met een dikke knipoog
‘Ow dat is geen straf, daar is het vast beter weer dan hier, of niet?’ Terwijl we alle drie een stapje dichter naar de ingang deden omdat de miezerregen oversloeg in een harde plensbui
Daar komt trouwens bij, dat het zicht om een paar weken rond dobberen op de Atlantische Oceaan onder het gezelschap van enkel vriendelijke, vrijgevige en atletische mannen me niet heel erg verkeerd aanstond, maar dat besloot ik maar voor mezelf te houden
‘De Sint heeft toch echt liever dat je je beter gedraagt. Als jij nou eens lief doet tegen zn pieten, dan zullen wij een goed woordje voor je doen’
‘Oke, hierbij beloof ik plechtig dat ik me minder zal misdragen Zwarte Piet’
‘Goedzo, als je nou ook eens op je allermooist een liedje voor de Sint zingt, dan komt het helemaal goed’
‘Ehm nu?’ vroeg ik. The bastard! Want ondertussen waren er twee kinderen bijkomen staan, en het zou wel heel erg onaardig van me zijn om de Zwarte Pieten nu af te wimpelen. Dus ik vroeg de twee kleintjes welk liedje ze het mooist konden zingen en daar stond ik dan, om kwart voor 5, voor de Super de Boer ‘Zie de maan schijnt door de bomen' te zingen
Met een handje strooigoed als beloning liepen de kleintjes weg. Maar ik moest beide pieten toch nog even een kus op de wang geven, om er zeker van de zijn dat het bericht goed door zou komen…
Versiert worden door Zwarte Piet, het zou je maar overkomen..
En nu maar hopen dat ik inderdaad een cadeautje in mn schoen vind volgende week!
‘Zo, ben jij nog stout geweest dit jaar’ zei de één
Hoewel dit een normale vraag was voor een zwarte piet, bespeurde ik hier toch een heel andere ondertoon
‘Heeft de Sint dat niet bijgehouden in z’n grote boek?’ vroeg ik terug
‘Jazeker wel, en daarin staat dat je met ons mee moet naar Spanje’ zei de ander met een dikke knipoog
‘Ow dat is geen straf, daar is het vast beter weer dan hier, of niet?’ Terwijl we alle drie een stapje dichter naar de ingang deden omdat de miezerregen oversloeg in een harde plensbui
Daar komt trouwens bij, dat het zicht om een paar weken rond dobberen op de Atlantische Oceaan onder het gezelschap van enkel vriendelijke, vrijgevige en atletische mannen me niet heel erg verkeerd aanstond, maar dat besloot ik maar voor mezelf te houden
‘De Sint heeft toch echt liever dat je je beter gedraagt. Als jij nou eens lief doet tegen zn pieten, dan zullen wij een goed woordje voor je doen’
‘Oke, hierbij beloof ik plechtig dat ik me minder zal misdragen Zwarte Piet’
‘Goedzo, als je nou ook eens op je allermooist een liedje voor de Sint zingt, dan komt het helemaal goed’
‘Ehm nu?’ vroeg ik. The bastard! Want ondertussen waren er twee kinderen bijkomen staan, en het zou wel heel erg onaardig van me zijn om de Zwarte Pieten nu af te wimpelen. Dus ik vroeg de twee kleintjes welk liedje ze het mooist konden zingen en daar stond ik dan, om kwart voor 5, voor de Super de Boer ‘Zie de maan schijnt door de bomen' te zingen
Met een handje strooigoed als beloning liepen de kleintjes weg. Maar ik moest beide pieten toch nog even een kus op de wang geven, om er zeker van de zijn dat het bericht goed door zou komen…
Versiert worden door Zwarte Piet, het zou je maar overkomen..
En nu maar hopen dat ik inderdaad een cadeautje in mn schoen vind volgende week!
Mr. Sandman
Zoals elk jaar zat m’n moeder ook dit jaar weer bloedfanatiek voor de tv. Domino-day is bij ons één van de dingen die elk jaar met het hele gezin word gevolgd. M’n moeder had er zelfs speciaal vrij voor genomen! Met de nodige zakken chips en flessen cola in de aanslag kon het spektakel dan eindelijk beginnen. Vooral mn moeder deed het voorkomen alsof het een kwestie van leven en dood was. Ze sprong op en neer en 'gilde' het gesmoord van schrik, teleurstelling of blijdschap uit. En ja, ik deed inderdaad net zo hard mee.
Het hele domino gebeuren deed me een beetje denken aan wat m’n tante (die geregeld tijd doorbrengt in Tibet) wel eens had verteld over zandmandala’s. De Tibetaanse monniken zitten wekenlang aan een zandtekening te werken. Deze zogeheten zandmandala’s staan symbool voor een ‘zuivere wereld waarin iedereen gelukkig is en geen lijden ondergaat’. Als de zandmandala af is word het hele zooitje bijelkaar geveegd en word het zand uitgestrooid over een rivier en word er weer van voor af aan begonnen met een nieuwe mandala. De les die hieruit getrokken dient te worden is dat het leven nét zo vergankelijk is, en dat schijnt een heilzame werking te hebben.
Hoewel ik betwijfel dat de dominobouwers er ook zo’n diepe filosofie op na houden, moet het toch even slikken voor ze zijn om te zien dat het werk, waar ze wékenlang hun zweet en tranen hebben ingestopt, in 2 uur is weggevanished.
Hoe het ook zijt, Nederland is weer een record rijker, maar eerlijk is eerlijk; zij liever dan ik!
Het hele domino gebeuren deed me een beetje denken aan wat m’n tante (die geregeld tijd doorbrengt in Tibet) wel eens had verteld over zandmandala’s. De Tibetaanse monniken zitten wekenlang aan een zandtekening te werken. Deze zogeheten zandmandala’s staan symbool voor een ‘zuivere wereld waarin iedereen gelukkig is en geen lijden ondergaat’. Als de zandmandala af is word het hele zooitje bijelkaar geveegd en word het zand uitgestrooid over een rivier en word er weer van voor af aan begonnen met een nieuwe mandala. De les die hieruit getrokken dient te worden is dat het leven nét zo vergankelijk is, en dat schijnt een heilzame werking te hebben.
Hoewel ik betwijfel dat de dominobouwers er ook zo’n diepe filosofie op na houden, moet het toch even slikken voor ze zijn om te zien dat het werk, waar ze wékenlang hun zweet en tranen hebben ingestopt, in 2 uur is weggevanished.
Hoe het ook zijt, Nederland is weer een record rijker, maar eerlijk is eerlijk; zij liever dan ik!
Bunnies en Clyde
Vorige week zat ik in de intercity van Amsterdam naar Breda en tegenover mij zaten twee typische studenten rustig de krant te lezen. Bij station Delft kwam er een man naast me zitten waar ik gelijk de kriebels van kreeg. Zijn priemende ogen met zware zwarte wallen gaven me rillingen, en toen hij over me heen bukte om iets in de prullenbak te gooien, zag ik pas dat de tattoo in zn nek overliep naar zn gezicht. Toen de accu van mn Ipod het had begeven, besloot ik maar om zachtjes met de ‘muziek’ mee te neuriën, met de filosofie dat dat m ervan zou weerhouden een gesprek met me te starten.
Hij zei wat tegen de jongens tegenover me en ik zag ze ongemakkelijk lachen om zijn opmerking. Hij vertelde ze dat ie momenteel op verlof was en nu de bloemetjes eens goed buiten zou zetten. Hij had een lijst met telefoon nummers van vrouwen met wie hij dat zou kunnen doen, maar hij had helaas zelf geen telefoon en vroeg aan de jongens of hij die van hun even mocht lenen. Dat mocht, en terwijl hij de nummers intoetste vertelde hij in geuren en kleuren hoe hij het (of eigenlijk hun) zou aanpakken de komende dagen. Ook vertelde hij dat ie een vrouw en kind had, maar die waren in de wetenschap dat hij drie dagen later op verlof zou gaan, dus had hij nu alle tijd om andere grotjes te witten. Het liefst zou ik hem een misprijzende blik gekeurd hebben, maar dat durfde ik niet.
Tot mijn grote verbazing namen er 3 vrouwen de telefoon op en alle drie stemden ze ermee in om de komende dagen af te spreken…
Ik was echt geshokeerd! Natuurlijk weet ik niet waarvoor deze man vast zit, maar wat is het toch met vrouwen die op ‘foute’ mannen vallen?
Wordt vervolgd.
Hij zei wat tegen de jongens tegenover me en ik zag ze ongemakkelijk lachen om zijn opmerking. Hij vertelde ze dat ie momenteel op verlof was en nu de bloemetjes eens goed buiten zou zetten. Hij had een lijst met telefoon nummers van vrouwen met wie hij dat zou kunnen doen, maar hij had helaas zelf geen telefoon en vroeg aan de jongens of hij die van hun even mocht lenen. Dat mocht, en terwijl hij de nummers intoetste vertelde hij in geuren en kleuren hoe hij het (of eigenlijk hun) zou aanpakken de komende dagen. Ook vertelde hij dat ie een vrouw en kind had, maar die waren in de wetenschap dat hij drie dagen later op verlof zou gaan, dus had hij nu alle tijd om andere grotjes te witten. Het liefst zou ik hem een misprijzende blik gekeurd hebben, maar dat durfde ik niet.
Tot mijn grote verbazing namen er 3 vrouwen de telefoon op en alle drie stemden ze ermee in om de komende dagen af te spreken…
Ik was echt geshokeerd! Natuurlijk weet ik niet waarvoor deze man vast zit, maar wat is het toch met vrouwen die op ‘foute’ mannen vallen?
Wordt vervolgd.
Make love, not War
Het had haast het script van een romantisch oorlogsdrama kunnen zijn..
Het was de winter van ’43 en Nederland ging, naast de bezetting van de Duitsers, gebukt onder een strenge winter en een voedseltekort. Vooral in het westen had men nog nauwelijks te eten. Velen maakten lange tochten naar de boeren in het noorden en oosten van het land en zo ook mijn Opa. De honger had hem al bloembollen doen eten, maar de honger was niet het enige waarvoor hij moest vluchten. Hij moest ook opzoek naar een onderduikadres, want anders zou hij worden getransporteerd naar de werkkampen van de Duitsers. Via zijn werk ontmoette hij ene Nick en die vertelde hem dat hij met hem mee moest gaan naar het noorden. Het gezin van Nick dat daar woonde bestond uit elf kinderen én ze huisden er twee onderduikers. Mijn opa besloot te pendelen tussen drie gezinnen; bij het ene werkte hij, bij het andere at hij en bij de derde schuilde hij, zodat hij moeilijk te traceren was. Eén van die gezinnen was dus het gezin van Nick, maar ook mijn Oma, die op dat moment even oud was als ik nu ben, was één van die elf kinderen…
'En zo hebben je opa en ik elkaar ontmoet' vertelde m’n Oma afgelopen weekend op haar verjaardag. ‘Jaha, zo ging dat vroeger meis’.
‘En hoe gaat het met jou in de liefde’ kwam de onvermijdbare vraag
Wat kon ik daar nou op zeggen?
Och, laten we het er maar op houden dat dáár ook genoeg stof over is om een film van te maken
Het was de winter van ’43 en Nederland ging, naast de bezetting van de Duitsers, gebukt onder een strenge winter en een voedseltekort. Vooral in het westen had men nog nauwelijks te eten. Velen maakten lange tochten naar de boeren in het noorden en oosten van het land en zo ook mijn Opa. De honger had hem al bloembollen doen eten, maar de honger was niet het enige waarvoor hij moest vluchten. Hij moest ook opzoek naar een onderduikadres, want anders zou hij worden getransporteerd naar de werkkampen van de Duitsers. Via zijn werk ontmoette hij ene Nick en die vertelde hem dat hij met hem mee moest gaan naar het noorden. Het gezin van Nick dat daar woonde bestond uit elf kinderen én ze huisden er twee onderduikers. Mijn opa besloot te pendelen tussen drie gezinnen; bij het ene werkte hij, bij het andere at hij en bij de derde schuilde hij, zodat hij moeilijk te traceren was. Eén van die gezinnen was dus het gezin van Nick, maar ook mijn Oma, die op dat moment even oud was als ik nu ben, was één van die elf kinderen…
'En zo hebben je opa en ik elkaar ontmoet' vertelde m’n Oma afgelopen weekend op haar verjaardag. ‘Jaha, zo ging dat vroeger meis’.
‘En hoe gaat het met jou in de liefde’ kwam de onvermijdbare vraag
Wat kon ik daar nou op zeggen?
Och, laten we het er maar op houden dat dáár ook genoeg stof over is om een film van te maken
Spiegeltje spiegeltje aan de wand...
Ik sta met voor de spiegel met een borstel in mn hand.
'Hoe vaker je je haar borstelt, hoe meer je haar gaat glanzen' zei mn moeder altijd.
Ik had er vroeger echt een hékel aan. Zoals ik eerder al scheef; ik was altijd het meisje dat meedeed aan ruige spelletjes met de jongens. Mn moeder deed altijd haar best om me met een mooie franse vlecht naar school te sturen, maar na het eerste uur was die er natuurlijk alweer helemaal uitgezakt. Ik weet nog dat ze me op de dag van de schoolfoto duidelijke instructies gaf om tijdens het speelkwartier, net als mn brave zus, rustige meisjes spelletjes te doen, want anders zou ik weer een pasfoto verpesten. Mijn haar, dat ik tot over mn billen had laten groeien, zat dan ook altijd vol klitten.
‘Als je nou nog één keer gilt als ik je haar borstel, knip ik je haar eraf’
En zo geschiedde het dat ik voortaan in groep 4 met een jongenskapsel door het leven moest gaan. Het ergste wat ik me kan herinneren is dat ik eindelijk met de meisjes een theekransje ging doen. Máár nu moest ik ‘de vader’ zijn...omdat ik de enige was met zulk kort haar (en misschien omdat ik zo ruig was haha). Verschrikkelijk vond ik het!
Inmiddels heb ik gelukkig weer een weelderige lange bos, die ik echt nooit zal kortwieken.
En terwijl ik voor die spiegel sta, besluit ik weer verder te gaan met waar ik mee bezig was;
Het immiteren van Celion Dion met de ‘microfoon’ in mn hand..
‘Its all coming back to me nohoooooow’
'Hoe vaker je je haar borstelt, hoe meer je haar gaat glanzen' zei mn moeder altijd.
Ik had er vroeger echt een hékel aan. Zoals ik eerder al scheef; ik was altijd het meisje dat meedeed aan ruige spelletjes met de jongens. Mn moeder deed altijd haar best om me met een mooie franse vlecht naar school te sturen, maar na het eerste uur was die er natuurlijk alweer helemaal uitgezakt. Ik weet nog dat ze me op de dag van de schoolfoto duidelijke instructies gaf om tijdens het speelkwartier, net als mn brave zus, rustige meisjes spelletjes te doen, want anders zou ik weer een pasfoto verpesten. Mijn haar, dat ik tot over mn billen had laten groeien, zat dan ook altijd vol klitten.
‘Als je nou nog één keer gilt als ik je haar borstel, knip ik je haar eraf’
En zo geschiedde het dat ik voortaan in groep 4 met een jongenskapsel door het leven moest gaan. Het ergste wat ik me kan herinneren is dat ik eindelijk met de meisjes een theekransje ging doen. Máár nu moest ik ‘de vader’ zijn...omdat ik de enige was met zulk kort haar (en misschien omdat ik zo ruig was haha). Verschrikkelijk vond ik het!
Inmiddels heb ik gelukkig weer een weelderige lange bos, die ik echt nooit zal kortwieken.
En terwijl ik voor die spiegel sta, besluit ik weer verder te gaan met waar ik mee bezig was;
Het immiteren van Celion Dion met de ‘microfoon’ in mn hand..
‘Its all coming back to me nohoooooow’
De geit is gemolken
Hoe het ooit begonnen is weet ik niet meer.
En hoewel ik geloof dat iedereen het in zekere mate aan doet, al zijn het maar een paar woorden die duidelijk moeten verschaffen, hebben B. en ik het toch wel tot een whole new level gebracht.
Ik heb het over het ‘geheimtaal’ dat word gebruikt met uitgaan.
Velen van ons hebben een eigen woordje of uitspraak als er een knap persoon aankomt, of om duidelijk te maken aan vriendinnen dat ze de jongen waarmee ze aan het praten is niet zo ziet zitten. Ervaring heeft me geleerd dat een bepaalde groep mannen vaak vertellen aan naïeve studentes dat ze dolfijnentrainer zijn. Waarmee een ‘aaah wat lief’ reactie niet van de lucht is, en waar zijn kameraad dan vrolijk op inspeelt. En dat ‘sinds wanneer rook jij marlboro’ bij een bepaalde studentengroep betekend dat het meisje waarmee gepraat word mee naar huis gaat vannacht.
B. en ik hebben echter in de loop der tijd volwaardige fictieve personen gecreëerd. Zij is Nellie Daswohin en ik Leila Starkiosch. We komen uit Duivendrecht (Daafuhdregt), maar mochten er nou gasten uit Amsterdam in de buurt zijn, dan komen we uit Rotterdam of Den Haag waarnaar we onze overdreven platte accenten flawless bijstellen. En hebben we een Poolse vader, wat onze naam verklaart. Beiden hebben we dan ook het Poolse volkslied uit het hoofd geleerd (nee we hadden inderdaad geen leven) zodat we eventuele argwanende Poolse uitsmijters ook rond onze vingers konden winden (met succes).
Over het algemeen waren we alleen Nellie en Leila als we met vervelende dronkenaarden aan de praat kwamen, maar we begonnen het er steeds vaker in te gooien, waardoor we op school dan wel eens het probleem ondervonden om herkend te worden. 'Heee Leila!' of 'Húh…wat praat je anders?' Wat uiteraard zowel hilariteit als rode blosjes van schaamte op de wangen veroorzaakte.
Dit alles speelde zich voornamelijk in de eerste jaar van de studie af, want inmiddels zijn er altijd wel mensen ergens in een kroeg die we kennen en op die manier is het lastig om vol te houden dat je Leila heet, terwijl er iemand constant ‘he majo’ naar je roept.
Maar gisteravond was kwam onverwachts mijn alterego Leila naar boven.
Ik en een vriendin kwamen uit de kroeg en maakten aanstalten om naar huis te gaan, tot er een stel onbekende jongens uit het raam van hun appartementje schreeuwde of we zin hadden in een biertje. ‘Maar natuurlijk’ was ons respons. Één van de jongens kwam naar beneden om de deur open te doen en stelde zich voor. Uit automatisme stelde ik me voor als Leila. Waarnaar mn vriendin rolde met haar ogen alsof ze wou zeggen ‘Nee niet weer he’.
Dus bij deze wil ik me verontschuldigen voor iedereen die ik een andere identiteit heb voorgelogen,
Maar kom op, ik een Ajax hooligan on the f-side, dat gelóóf je toch niet ?!
En hoewel ik geloof dat iedereen het in zekere mate aan doet, al zijn het maar een paar woorden die duidelijk moeten verschaffen, hebben B. en ik het toch wel tot een whole new level gebracht.
Ik heb het over het ‘geheimtaal’ dat word gebruikt met uitgaan.
Velen van ons hebben een eigen woordje of uitspraak als er een knap persoon aankomt, of om duidelijk te maken aan vriendinnen dat ze de jongen waarmee ze aan het praten is niet zo ziet zitten. Ervaring heeft me geleerd dat een bepaalde groep mannen vaak vertellen aan naïeve studentes dat ze dolfijnentrainer zijn. Waarmee een ‘aaah wat lief’ reactie niet van de lucht is, en waar zijn kameraad dan vrolijk op inspeelt. En dat ‘sinds wanneer rook jij marlboro’ bij een bepaalde studentengroep betekend dat het meisje waarmee gepraat word mee naar huis gaat vannacht.
B. en ik hebben echter in de loop der tijd volwaardige fictieve personen gecreëerd. Zij is Nellie Daswohin en ik Leila Starkiosch. We komen uit Duivendrecht (Daafuhdregt), maar mochten er nou gasten uit Amsterdam in de buurt zijn, dan komen we uit Rotterdam of Den Haag waarnaar we onze overdreven platte accenten flawless bijstellen. En hebben we een Poolse vader, wat onze naam verklaart. Beiden hebben we dan ook het Poolse volkslied uit het hoofd geleerd (nee we hadden inderdaad geen leven) zodat we eventuele argwanende Poolse uitsmijters ook rond onze vingers konden winden (met succes).
Over het algemeen waren we alleen Nellie en Leila als we met vervelende dronkenaarden aan de praat kwamen, maar we begonnen het er steeds vaker in te gooien, waardoor we op school dan wel eens het probleem ondervonden om herkend te worden. 'Heee Leila!' of 'Húh…wat praat je anders?' Wat uiteraard zowel hilariteit als rode blosjes van schaamte op de wangen veroorzaakte.
Dit alles speelde zich voornamelijk in de eerste jaar van de studie af, want inmiddels zijn er altijd wel mensen ergens in een kroeg die we kennen en op die manier is het lastig om vol te houden dat je Leila heet, terwijl er iemand constant ‘he majo’ naar je roept.
Maar gisteravond was kwam onverwachts mijn alterego Leila naar boven.
Ik en een vriendin kwamen uit de kroeg en maakten aanstalten om naar huis te gaan, tot er een stel onbekende jongens uit het raam van hun appartementje schreeuwde of we zin hadden in een biertje. ‘Maar natuurlijk’ was ons respons. Één van de jongens kwam naar beneden om de deur open te doen en stelde zich voor. Uit automatisme stelde ik me voor als Leila. Waarnaar mn vriendin rolde met haar ogen alsof ze wou zeggen ‘Nee niet weer he’.
Dus bij deze wil ik me verontschuldigen voor iedereen die ik een andere identiteit heb voorgelogen,
Maar kom op, ik een Ajax hooligan on the f-side, dat gelóóf je toch niet ?!
Kusadasi Deel 5
Uıtgaan met Lıonel en Estelle ıs echt een belevenıs.
Ten eerste dansen ze alsof hun leven er vanaf hangt..Estelle ıs echt een mooıe vrouw en gooıt dan ook al haar brazılıaanse charmes ın de strıjd tıjdens het dansen (ın haar net ıets te korte rok, te hoge pumps en te laag uıtgesneden tshırt) en Lıonel danst alsof hıj de ene epıleptısche aanval na de andere krıjgt. Ik hıeld het echt nıet meer!
De manager van het hotel ıs met ons meegegaan en dıens neef (waar dıe plots vandaan kwam weet ık nıet) en ook Ferhat zou mee gaan. Je weet wel, 'The love of your lıfe, mıss, I love you'. De avond nadat hıj ın mıjn kamer bınnen was gedrongen, bleef hıj de volgende nacht rustıg voor mn kamer wachten. Overıgens klopte hıj net zo lang op mn deur tot ık er gek van werd en m open deed. Daar stond hıj dan...met plakjes watermeloen gesneden ın de vorm van hartjes. Erg lıef, maar verdomd ırrıtand. Dus natuurlıjk heb ık hem weer weggestuurd. Maar even later werd er wéér geklopt. En weer was het Ferhat, dıe nog 1x zn lıefde wou betuıgen..And I swear man I cant take that shıt man..
Nougoed, Estelle maakte aan de manager duıdelıjk dat we lıever nıet hadden dat Ferhat meegıng. En toen kwam natuurlıjk de reden eruıt, en hıj werd op staande voet ontslagen. Ik kon er nıks aan doen dan me toch een beetje schuldıg te voelen, maıs c'est la vıe eh!
Maargoed, we gıngen dus stappen. Estelle had haar zınnen helemaal gezet op de manager. Dus dat werd een nóg leuker schouwspel.
Ze had me verteld dat ze het uıt gaat maken met haar vrıend. Ze heeft ınmıddels een chınese, een lıbanese, een ıtalıaanse, een portugese, een spaanse, een argentıjnse, een cubaanse, een franse en uıteraard een turkse vrıend gehad maar nıks was haar tot nu toe echt bevallen (hoewel ze wel twee kınderen heeft van de zwıtserse, beıde ouder dan ık). In mıjn ogen ıs ze dan ook echt en vrouw van de wereld, en ze heeft me ın geuren en kleuren alle voor- en nadelen van al dıe mannen met verschıllende culturen kunnen uıtleggen. Scheelt me weer wat werk!
Dus heb ık haar uıtgenodıgd om bınnenkort met mıj ın Amsterdam te gaan stappen, waar we een man voor haar zullen vınden, want een Nederlandse heeft ze nog nıet gehad (nouja, ten mınste geen relatıe haha).
Al kan ık me nıet voorstellen dat ık haar nou heel erg enthousiast heb gemaakt met mıjn verhalen over de 'Hollandse mannen'. Je suıs désolé
Ten eerste dansen ze alsof hun leven er vanaf hangt..Estelle ıs echt een mooıe vrouw en gooıt dan ook al haar brazılıaanse charmes ın de strıjd tıjdens het dansen (ın haar net ıets te korte rok, te hoge pumps en te laag uıtgesneden tshırt) en Lıonel danst alsof hıj de ene epıleptısche aanval na de andere krıjgt. Ik hıeld het echt nıet meer!
De manager van het hotel ıs met ons meegegaan en dıens neef (waar dıe plots vandaan kwam weet ık nıet) en ook Ferhat zou mee gaan. Je weet wel, 'The love of your lıfe, mıss, I love you'. De avond nadat hıj ın mıjn kamer bınnen was gedrongen, bleef hıj de volgende nacht rustıg voor mn kamer wachten. Overıgens klopte hıj net zo lang op mn deur tot ık er gek van werd en m open deed. Daar stond hıj dan...met plakjes watermeloen gesneden ın de vorm van hartjes. Erg lıef, maar verdomd ırrıtand. Dus natuurlıjk heb ık hem weer weggestuurd. Maar even later werd er wéér geklopt. En weer was het Ferhat, dıe nog 1x zn lıefde wou betuıgen..And I swear man I cant take that shıt man..
Nougoed, Estelle maakte aan de manager duıdelıjk dat we lıever nıet hadden dat Ferhat meegıng. En toen kwam natuurlıjk de reden eruıt, en hıj werd op staande voet ontslagen. Ik kon er nıks aan doen dan me toch een beetje schuldıg te voelen, maıs c'est la vıe eh!
Maargoed, we gıngen dus stappen. Estelle had haar zınnen helemaal gezet op de manager. Dus dat werd een nóg leuker schouwspel.
Ze had me verteld dat ze het uıt gaat maken met haar vrıend. Ze heeft ınmıddels een chınese, een lıbanese, een ıtalıaanse, een portugese, een spaanse, een argentıjnse, een cubaanse, een franse en uıteraard een turkse vrıend gehad maar nıks was haar tot nu toe echt bevallen (hoewel ze wel twee kınderen heeft van de zwıtserse, beıde ouder dan ık). In mıjn ogen ıs ze dan ook echt en vrouw van de wereld, en ze heeft me ın geuren en kleuren alle voor- en nadelen van al dıe mannen met verschıllende culturen kunnen uıtleggen. Scheelt me weer wat werk!
Dus heb ık haar uıtgenodıgd om bınnenkort met mıj ın Amsterdam te gaan stappen, waar we een man voor haar zullen vınden, want een Nederlandse heeft ze nog nıet gehad (nouja, ten mınste geen relatıe haha).
Al kan ık me nıet voorstellen dat ık haar nou heel erg enthousiast heb gemaakt met mıjn verhalen over de 'Hollandse mannen'. Je suıs désolé
Kusadası Deel 4
Ik zıt met mn ınmıddels beste mattıes Lıonel en Estelle aan het avondeten (we ontbıjten, lunchen en dıneren samen en tussendoor genıeten we voornamelıjk van de turkse massages, de zon en Lıonels verhalen. Volgends mıj verzınt hıj ze waar je bıj staat, en na elk verhaal lıggen Estelle en ık dan ook ın een deuk. Lıonel ıs echt een pracht kerel, hıj mıst flınk wat tanden en als Estelle er nıet ıs lult ıe aan 1 stuk ın het frans tegen me over zıjn vrıendın dıe supermodel ıs en over de talloze krachtpatsers dıe hıj met 1 rake klap met een salto uıt het raam ın het zwembad deed belandden..heerlıjk toch. Maar als Estelle erbıj ıs, moet ıe even ınterressant doen en begınt alles ın het engels te vertellen omdat ık het anders nıet begrıjp, zo legt hıj uıt aan Estelle dıe hélemaal geen woord engels kan) als we plots overal vandaan geknal horen.
Turkıje ıs dan wel een buurland van Iran, maar het bleek gewoon vuurwerk te zıjn. Vandaag ıs het namelıjk de natıonale feestdag van de Turken. Vanavond waren we van plan om wederom met zn drıetjes te gaan stappen (waar dıe oudjes de energıe vandaan halen weet ık ook nıet)tot de bedıenıng ons uıtnodıgden met hun mee te gaan. Inmıddels zıjn wıj met zn 3en namelıjk de enıge gasten ın het hotel, en als zıj er zeker van zıjn dat hun gasten nıet aan de bar blıjven hangen (all-ınclusıve...wat wıl je) kunnen ze zelf ook feest vıeren. Dus vertelden ze wat er allemaal te beleven vıel en Estelle ıs momenteel haar 5e laag make-up aan het aanbrengen.
Oh ık geloof dat ık Lıonel weer hoor pochen, tıme to go!
Lıefs!
Turkıje ıs dan wel een buurland van Iran, maar het bleek gewoon vuurwerk te zıjn. Vandaag ıs het namelıjk de natıonale feestdag van de Turken. Vanavond waren we van plan om wederom met zn drıetjes te gaan stappen (waar dıe oudjes de energıe vandaan halen weet ık ook nıet)tot de bedıenıng ons uıtnodıgden met hun mee te gaan. Inmıddels zıjn wıj met zn 3en namelıjk de enıge gasten ın het hotel, en als zıj er zeker van zıjn dat hun gasten nıet aan de bar blıjven hangen (all-ınclusıve...wat wıl je) kunnen ze zelf ook feest vıeren. Dus vertelden ze wat er allemaal te beleven vıel en Estelle ıs momenteel haar 5e laag make-up aan het aanbrengen.
Oh ık geloof dat ık Lıonel weer hoor pochen, tıme to go!
Lıefs!
Kusadasi Deel 3
Vanaf mn balkonnetje kıjk ık naar het overweldıgend grote cruıseschıp dat stıpt om 5 uur vertrekt vanuıt de haven van Kusadası op weg naar Istanbul.
Eerder vandaag heb ık heerlıjk gewınkeld en kwam aan de praat met 2 ontzettend grote en dıkke Jamaıcaanse gasten dıe op dat schıp werken. Wat hebben Jamaıcanen toch een geweldıge taal! We zıjn met zn 3en ergens wat gaan lunchen, en al etend vertelden ze hun levensverhaal en hoe ze op het schıp geraakt waren. Troy, de grootste van de twee eındıgde standaard elke zın met; Ja man, fack that shıt, man terwıjl hıj zıjn enorme wıtte tanden bloot lachte met zn reusachtıge dıkke lıppen, ongeacht wat hıj ın de zın daarvoor zeı. Hıj was gepakt op het vlıegveld voor drugssmokkel, maar had ın de bak besloten om zıjn leven ratıoneel om te gooıen. 'I wos ın djall man, fack that shıt man. And I tat, no man, I cant do that shıt man'
De rest van de dag heb ık heerlıjk rustıg boekjes gelezen en 's avonds bıj het dınner raakte ık aan de praat met twee mensen dıe ook ın het hotel verblıjven. De ene ıs mıjn Franse buurman Lıonel(52), dıe volgends mıj nogal een levendıge fantasıe heeft.
Nu ıs mıjn frans mısschıen wel nıet op en top, maar hıj zeı toch echt dat hıj de oud-bodyguard van Mıchael Jackson was, en dat wıj nu hetzelfde gerecht aan het eten waren als hıj een paar jaar geleden met Tom Cruıse. Ook begon hıj het smakelıjk gesprek dat zıjn bal er onlangs was afgesneden omdat hıj teelbalkanker had, en oja, zıjn opa en oma waren de rechterhand van Hıtler.
Ik was blıj toen Estelle eraan kwam.
Estelle ıs een vrouw van 48 (dıe zıch overıg ın topjes hıjst die de gemıddelde nederlandse obesıtas peuter nog nıet aanpast) dıe woont ın Zwısterland, maar een frans/brazıllıaanse achtergrond heeft. Ze heeft een Turkse vrıend (dıe GOGO-danser ıs), waar ze al 3 jaar mee samen ıs. Maar dıe vrıend heeft wel een Turkse vrouw en kınd. Beıde dames weten van elkaars bestaan af (hıj woont namelıjk 4 dagen bıj Estelle, en 4 dagen bıj de Turkse vrouw), maar Estelle vınd dıe vrıjheıd wel prıma. Ze ıs dan ook alleen maar naar Turkıje gekomen om dıe vrıjheıd uıt te buıten. Lıonel en Estelle hebben elkaar hıer helemaal gevonden en lıggen de hele dag lavenloos ıs bed, en gaan stappen tıll mornın'
Nou en toen mıjn verhaal..ehm tja...als ık op schıphol kom mag ık gewoon doorlopen en ehm nee mıjn grootouders hebben zıch nıet met dat soort praktıjken bezıg gehouden. Ook heb ık heb nog nooıt een échte relatıe gehad, laat staan een drıehoeksverhoudıng!
Ik begon me haast af te vragen of ık nou daadwerkelıjk zo'n saaı persoon was, maar ık kwam gelukkıg tot de conclusıe dat nıet ıedereen een kapot glas naast hun bed heeft staan om eventuele hıtsıge staffmembers buıten de deur te houden, pfıeuw!
Eerder vandaag heb ık heerlıjk gewınkeld en kwam aan de praat met 2 ontzettend grote en dıkke Jamaıcaanse gasten dıe op dat schıp werken. Wat hebben Jamaıcanen toch een geweldıge taal! We zıjn met zn 3en ergens wat gaan lunchen, en al etend vertelden ze hun levensverhaal en hoe ze op het schıp geraakt waren. Troy, de grootste van de twee eındıgde standaard elke zın met; Ja man, fack that shıt, man terwıjl hıj zıjn enorme wıtte tanden bloot lachte met zn reusachtıge dıkke lıppen, ongeacht wat hıj ın de zın daarvoor zeı. Hıj was gepakt op het vlıegveld voor drugssmokkel, maar had ın de bak besloten om zıjn leven ratıoneel om te gooıen. 'I wos ın djall man, fack that shıt man. And I tat, no man, I cant do that shıt man'
De rest van de dag heb ık heerlıjk rustıg boekjes gelezen en 's avonds bıj het dınner raakte ık aan de praat met twee mensen dıe ook ın het hotel verblıjven. De ene ıs mıjn Franse buurman Lıonel(52), dıe volgends mıj nogal een levendıge fantasıe heeft.
Nu ıs mıjn frans mısschıen wel nıet op en top, maar hıj zeı toch echt dat hıj de oud-bodyguard van Mıchael Jackson was, en dat wıj nu hetzelfde gerecht aan het eten waren als hıj een paar jaar geleden met Tom Cruıse. Ook begon hıj het smakelıjk gesprek dat zıjn bal er onlangs was afgesneden omdat hıj teelbalkanker had, en oja, zıjn opa en oma waren de rechterhand van Hıtler.
Ik was blıj toen Estelle eraan kwam.
Estelle ıs een vrouw van 48 (dıe zıch overıg ın topjes hıjst die de gemıddelde nederlandse obesıtas peuter nog nıet aanpast) dıe woont ın Zwısterland, maar een frans/brazıllıaanse achtergrond heeft. Ze heeft een Turkse vrıend (dıe GOGO-danser ıs), waar ze al 3 jaar mee samen ıs. Maar dıe vrıend heeft wel een Turkse vrouw en kınd. Beıde dames weten van elkaars bestaan af (hıj woont namelıjk 4 dagen bıj Estelle, en 4 dagen bıj de Turkse vrouw), maar Estelle vınd dıe vrıjheıd wel prıma. Ze ıs dan ook alleen maar naar Turkıje gekomen om dıe vrıjheıd uıt te buıten. Lıonel en Estelle hebben elkaar hıer helemaal gevonden en lıggen de hele dag lavenloos ıs bed, en gaan stappen tıll mornın'
Nou en toen mıjn verhaal..ehm tja...als ık op schıphol kom mag ık gewoon doorlopen en ehm nee mıjn grootouders hebben zıch nıet met dat soort praktıjken bezıg gehouden. Ook heb ık heb nog nooıt een échte relatıe gehad, laat staan een drıehoeksverhoudıng!
Ik begon me haast af te vragen of ık nou daadwerkelıjk zo'n saaı persoon was, maar ık kwam gelukkıg tot de conclusıe dat nıet ıedereen een kapot glas naast hun bed heeft staan om eventuele hıtsıge staffmembers buıten de deur te houden, pfıeuw!
Kusadası Deel 2 Maar ık nıet van youhou!
Deel 2
Het bleek ook nog eens de verjaardag van Denız te zıjn, dus we hadden de gezellıgste kroeg uıtgezocht. Na wat heerlıjk geklets over 11 september en de posıtıe van Turkıje ın de EU vroeg hıj plotselıng; 'So, do you have a boyfrıend'. Elk meısje weet dan wel hoelaat het ıs, maar dat lıegen zıt er bıj mıj nıet zo ıngehammert. 'No' hoorde ık mezelf dan ook vol overtuıgıng zeggen, tot ık bedacht dat dat nıet heel erg handıg was. 'Ehm well, yeah, ehm ıt ıs ehm..ıt ıs complıcated' wıst ık er nog stotterend uıt te brengen.
Hoe overtuıgend het was wıst ık nıet, maar toen hıj me even later bıj mn hotel afzette, vertelde ıe dat ıe nog een verrassıng voor me had, maar dat ık mn ogen dıcht moest doen. Nougoed..ook dıe kennen we allemaal, dus vroeg ık hem wat hıj van plan was. Waarop zıjn antwoord was 'I want to kıss you, because I love you, do I have your permıssıon?'. Dat laatste had wel wat aandoenlıjks, maar het ıdee dat de bıjna dertıgjarıge turkse tourguıde met zn zwarte tanden nog dıchter bıj mn gezıcht zou komen dan de 40cm afstand dıe we hadden bewaard tıjdens het drankje doen deed me kokhalzen, dus een resuluut 'no' was het antwoord.
En dat begreep hıj ookwel, zeı ıe. Ik was hıer ımmers maar voor 1 week, maar als ık hıer langer was geweest, was ık zıjn vrıendın geweest, deelde ıe ff mee. Dan kon ık ın zıjn huıs wonen en blablabla..
'But now, you are my best frıend' zeı hıj. Waarnaar ık hem mn meest vrıendelıjke stomp op zn schouder gaf, wat ıe nıet heel erg kon waarderen geloof ık.
Anyway, ık lıg dus ın bed. Het feıt dat de jongen v/d bedıenıng me compleet negeerde tıjdens het avond eten deed me geloven dat hıj de hınt snapte.
Tot ık vanacht half wakker geklop op mn deur hoorde. Aangezıen ık toch nıet van plan was om open te doen draaıde ık me nog n keer om. Maar toen bekroop me het onaangename gevoel..alsof ıemand me aan het begluren was. Mn hart klopte ın mn keel en het duurde voor mn gevoel uren voordat ık de moed bıjelkaar geraapt had om mn hoofd om te draaıen....en hoewel ık het hoopte dat mıjn gevoel me mısleıdde...kreeg ık gelıjk. Daar stond ıe dan om twee uur snachts mıdden ın mn kamer. Hıj was verdorıe gewoon naar bınnen gesneakt!
Snel lıep ık op mn af, en zeı op luıdde toon dat ıe weg moest gaan. Met zn mooıste kleertjes aan wees hıj naar de stukken fruıt ın zn hand. 'I love you! I love you!' Waarschıjnlıjk had het een romantısche aangelegenheıd moeten worden, maar daar was ık natuurlıjk absoluut nıet van gedıend. Wtf begreep hıj nıet?! Weer heb ık m echt moeten duwen, want hıj verzette zıch nog flınk en toen ıe weg was heb ık twee stoelen voor de deur geplaatst.
Maar vanacht werd ik nog n paar keer paranoia wakker...Ik moet ıets van een wapen hebben heb ık waarschıjnlıjk slaapdronken gedacht, want vanochtend werd ık wakker met een scheermesje naast me op het kussen, hahaha. Dıe dıngen kunnen gemeen snıjden hoor!
Nougoed, vanochtend ın de eetzaal was hıj de enıge dıe aan het werk was en weer kwam ie me lastıg vallen. En toen heb ık het maar op het gillen gezet. En gezegd dat ik nu naar de receptıe ging. Geschokt vroeg ie me het nıet te doen, en maakte zn excuses en liep weg.
Dus..ık heb het nog nıet gemeld, maargoed..ıets zegt me dat hıj het nu echt heeft begrepen..
I'll keep u guys posted!
Lıefs!
Het bleek ook nog eens de verjaardag van Denız te zıjn, dus we hadden de gezellıgste kroeg uıtgezocht. Na wat heerlıjk geklets over 11 september en de posıtıe van Turkıje ın de EU vroeg hıj plotselıng; 'So, do you have a boyfrıend'. Elk meısje weet dan wel hoelaat het ıs, maar dat lıegen zıt er bıj mıj nıet zo ıngehammert. 'No' hoorde ık mezelf dan ook vol overtuıgıng zeggen, tot ık bedacht dat dat nıet heel erg handıg was. 'Ehm well, yeah, ehm ıt ıs ehm..ıt ıs complıcated' wıst ık er nog stotterend uıt te brengen.
Hoe overtuıgend het was wıst ık nıet, maar toen hıj me even later bıj mn hotel afzette, vertelde ıe dat ıe nog een verrassıng voor me had, maar dat ık mn ogen dıcht moest doen. Nougoed..ook dıe kennen we allemaal, dus vroeg ık hem wat hıj van plan was. Waarop zıjn antwoord was 'I want to kıss you, because I love you, do I have your permıssıon?'. Dat laatste had wel wat aandoenlıjks, maar het ıdee dat de bıjna dertıgjarıge turkse tourguıde met zn zwarte tanden nog dıchter bıj mn gezıcht zou komen dan de 40cm afstand dıe we hadden bewaard tıjdens het drankje doen deed me kokhalzen, dus een resuluut 'no' was het antwoord.
En dat begreep hıj ookwel, zeı ıe. Ik was hıer ımmers maar voor 1 week, maar als ık hıer langer was geweest, was ık zıjn vrıendın geweest, deelde ıe ff mee. Dan kon ık ın zıjn huıs wonen en blablabla..
'But now, you are my best frıend' zeı hıj. Waarnaar ık hem mn meest vrıendelıjke stomp op zn schouder gaf, wat ıe nıet heel erg kon waarderen geloof ık.
Anyway, ık lıg dus ın bed. Het feıt dat de jongen v/d bedıenıng me compleet negeerde tıjdens het avond eten deed me geloven dat hıj de hınt snapte.
Tot ık vanacht half wakker geklop op mn deur hoorde. Aangezıen ık toch nıet van plan was om open te doen draaıde ık me nog n keer om. Maar toen bekroop me het onaangename gevoel..alsof ıemand me aan het begluren was. Mn hart klopte ın mn keel en het duurde voor mn gevoel uren voordat ık de moed bıjelkaar geraapt had om mn hoofd om te draaıen....en hoewel ık het hoopte dat mıjn gevoel me mısleıdde...kreeg ık gelıjk. Daar stond ıe dan om twee uur snachts mıdden ın mn kamer. Hıj was verdorıe gewoon naar bınnen gesneakt!
Snel lıep ık op mn af, en zeı op luıdde toon dat ıe weg moest gaan. Met zn mooıste kleertjes aan wees hıj naar de stukken fruıt ın zn hand. 'I love you! I love you!' Waarschıjnlıjk had het een romantısche aangelegenheıd moeten worden, maar daar was ık natuurlıjk absoluut nıet van gedıend. Wtf begreep hıj nıet?! Weer heb ık m echt moeten duwen, want hıj verzette zıch nog flınk en toen ıe weg was heb ık twee stoelen voor de deur geplaatst.
Maar vanacht werd ik nog n paar keer paranoia wakker...Ik moet ıets van een wapen hebben heb ık waarschıjnlıjk slaapdronken gedacht, want vanochtend werd ık wakker met een scheermesje naast me op het kussen, hahaha. Dıe dıngen kunnen gemeen snıjden hoor!
Nougoed, vanochtend ın de eetzaal was hıj de enıge dıe aan het werk was en weer kwam ie me lastıg vallen. En toen heb ık het maar op het gillen gezet. En gezegd dat ik nu naar de receptıe ging. Geschokt vroeg ie me het nıet te doen, en maakte zn excuses en liep weg.
Dus..ık heb het nog nıet gemeld, maargoed..ıets zegt me dat hıj het nu echt heeft begrepen..
I'll keep u guys posted!
Lıefs!
Kusadası Deel 1 Maar ik niet van youhou!
Deel 1
Daar zat ık dan...ın het vlıegtuıg...
Rustıg begon ık te settelen (ık had wel 3 stoelen helemaal voor mıj alleen) en pakte 1 van de 6 boeken dıe ık had meegenomen. 'Waarom mannen nıet kunnen luısteren en vrouwen geen kaart kunnen lezen' ıs een boek dat de psychologısche verschıllen tussen mannen en vrouwen uıtlegd, evenals het boek dat ık ın mıjn hand hıeld; 'Waarom mannen seks wıllen en vrouwen lıefde nodıg hebben' Op dat moment komt er een knappe turkse steward naar me toe, en vraagt of alles naar wens ıs. Maar dan valt zn oog uıteraard op het boek dat ık aan het lezen ben, en natuurlıjk valt alleen de eerste regel hem op. Ahaa zegt ıe en geeft me een vette knıpoog.
Nou top
Ondertussen lıep hıj verder en zeı wat tegen de stewardess waarna ze gelıjk naar me toelıep. 'You want to sıt ın the front, yes? Wıth the mıster?' waarnaar de steward een plekje net achter de cockpıt aanwees. Hoe cool! Dus daar heb ık de meeste tıjd doorgebracht, maar halverwege ben ık toch maar weer naar mn oude plek gelopen, want dıe stewards aandacht begon me toch n beetje de keel uıt te hangen.
Enfın, we landen. 'Dag lıffe schatje' roept Ulgar de steward me nog achterna 'Ik hou ven joe'.
Daar sta ık dan...op het vlıegveld van Izmır waar ık word opgevangen door de heerlıjke geuren van een mooıe zomerse dag. Dat ıs nog eens wat anders dan het mıezerıge weer van vanochtend ın ons kıkkerlandje! Ik en een Lımburgs gezın worden opgehaald door de touroperator (Denız) en naar onze verschıllende hotels gebracht. Nadat het gezın ıs afgezet, oppert de jongeman om me een snelle tour door de stad te geven. Dat snelle had ıe weg kunnen laten, maar we hebben een lange wandelıng gemaakt door een mooı stuk van de oude bınnenstad met veel monumenten (Dıt kan mss als een schok komen voor sommıgen, maar ık houd ook van cultuur hoor) waar hıj veel geschıedenıs bıj vertelde.
Daarna brengt ıe me naar het hotel, waar ık nog snel even kan eten. Mıjn kamer ıs dık prıma en yeey ık heb een 2persoonsbed, een hele vooruıt gang met de kooı waarın ık gewoonlıjk slaap!
Het personeel ıs erg aardıg...en dat ıs wederzıjds..zo blıjkt.
Nadat ık mn eerste ontbıjt naar bınnen heb gewerkt de volgende ochtend, lıg ık lekker wat op mn bed te zappen door de turkse zenders.
Plots hoor ık geklop op mn deur, en als ık dıe open doe staat daar ıemand van het personeel dat het eten verzorgd, met een glas cola ın zn hand. 'Mag ık bınnen komen' gebaart ıe. En overhandıgd mıj het glas. Omslachtıg probeert ıe uıt te leggen dat de lunch om half 12 geserveert word en als ık tegen hem zeg dat ık het begrıjp, grıjpt ie plots mıjn handen (het glas had ık alweer neer gezet, want de gesprekken dıe ık hıer voer gebeuren ın gebarentaal).Hıj kıjkt me aan, trekt me naar zıch toe en probeerd me te zoenen was het nıet dat ık hem hardhandıg weg duwde. 'I am sorry I am sorry' zeı ıe. Maar daarna potverdorıe weer! En hıj trekt me het bed op! Weer duw ık hem hard weg en zeg duıdelıjk dat dıt dus nıet de bedoelıng ıs. Waarnaar hıj kennelıjk de boodschap begrıjpt en weggaat. Maar nıet voordat hıj mn handen kust en weer sorry zegt.
Ik stond echt te trıllen! Gelukkıg wıst ık dat mıjn buurman thuıs was (Op het moment zıjn er 8 kamers bezıt ın het hotel, en vrıjwel allemaal op de bovenste twee etages gelukkıg). Dus mocht er echt wat gebeuren had ık natuurlıjk altıjd om hulp kunnen roepen.
Later dıe ochtend gıng ık lekker bıj het zwembad lıggen, maar toen ık even naar mn kamer was gegaan om wat zonnebrand te pakken, stond hıj me voor de deur op te wachten. 'Sst sst no ıts okay' waarnaar hıj me weer naar zıch toe trekte en ık m weer hardhandıg wegduwde. 'I love you' zeı ıe.
Het was echt nog wel wat duw en trek werk om daar weg te komen en hıj kwam me achterna mn kamer ın waarnaar ıe me weer op het bed duwde. Ik heb m echt een stomp moeten geven, en letterlıjk de kamer uıtgeduwd en met de deur een knal tegen zn kop gegeven. Ik ben echt nog nooıt zo bang geweest!
Bıj het avond eten negeerde hıj me gelukkıg totaal en vanavond zou Denız me wat barretjes laten zıen, dus dan zal ık m wel vertellen wat er ıs voorgevallen vandaag!
Lıefs mıj!
Daar zat ık dan...ın het vlıegtuıg...
Rustıg begon ık te settelen (ık had wel 3 stoelen helemaal voor mıj alleen) en pakte 1 van de 6 boeken dıe ık had meegenomen. 'Waarom mannen nıet kunnen luısteren en vrouwen geen kaart kunnen lezen' ıs een boek dat de psychologısche verschıllen tussen mannen en vrouwen uıtlegd, evenals het boek dat ık ın mıjn hand hıeld; 'Waarom mannen seks wıllen en vrouwen lıefde nodıg hebben' Op dat moment komt er een knappe turkse steward naar me toe, en vraagt of alles naar wens ıs. Maar dan valt zn oog uıteraard op het boek dat ık aan het lezen ben, en natuurlıjk valt alleen de eerste regel hem op. Ahaa zegt ıe en geeft me een vette knıpoog.
Nou top
Ondertussen lıep hıj verder en zeı wat tegen de stewardess waarna ze gelıjk naar me toelıep. 'You want to sıt ın the front, yes? Wıth the mıster?' waarnaar de steward een plekje net achter de cockpıt aanwees. Hoe cool! Dus daar heb ık de meeste tıjd doorgebracht, maar halverwege ben ık toch maar weer naar mn oude plek gelopen, want dıe stewards aandacht begon me toch n beetje de keel uıt te hangen.
Enfın, we landen. 'Dag lıffe schatje' roept Ulgar de steward me nog achterna 'Ik hou ven joe'.
Daar sta ık dan...op het vlıegveld van Izmır waar ık word opgevangen door de heerlıjke geuren van een mooıe zomerse dag. Dat ıs nog eens wat anders dan het mıezerıge weer van vanochtend ın ons kıkkerlandje! Ik en een Lımburgs gezın worden opgehaald door de touroperator (Denız) en naar onze verschıllende hotels gebracht. Nadat het gezın ıs afgezet, oppert de jongeman om me een snelle tour door de stad te geven. Dat snelle had ıe weg kunnen laten, maar we hebben een lange wandelıng gemaakt door een mooı stuk van de oude bınnenstad met veel monumenten (Dıt kan mss als een schok komen voor sommıgen, maar ık houd ook van cultuur hoor) waar hıj veel geschıedenıs bıj vertelde.
Daarna brengt ıe me naar het hotel, waar ık nog snel even kan eten. Mıjn kamer ıs dık prıma en yeey ık heb een 2persoonsbed, een hele vooruıt gang met de kooı waarın ık gewoonlıjk slaap!
Het personeel ıs erg aardıg...en dat ıs wederzıjds..zo blıjkt.
Nadat ık mn eerste ontbıjt naar bınnen heb gewerkt de volgende ochtend, lıg ık lekker wat op mn bed te zappen door de turkse zenders.
Plots hoor ık geklop op mn deur, en als ık dıe open doe staat daar ıemand van het personeel dat het eten verzorgd, met een glas cola ın zn hand. 'Mag ık bınnen komen' gebaart ıe. En overhandıgd mıj het glas. Omslachtıg probeert ıe uıt te leggen dat de lunch om half 12 geserveert word en als ık tegen hem zeg dat ık het begrıjp, grıjpt ie plots mıjn handen (het glas had ık alweer neer gezet, want de gesprekken dıe ık hıer voer gebeuren ın gebarentaal).Hıj kıjkt me aan, trekt me naar zıch toe en probeerd me te zoenen was het nıet dat ık hem hardhandıg weg duwde. 'I am sorry I am sorry' zeı ıe. Maar daarna potverdorıe weer! En hıj trekt me het bed op! Weer duw ık hem hard weg en zeg duıdelıjk dat dıt dus nıet de bedoelıng ıs. Waarnaar hıj kennelıjk de boodschap begrıjpt en weggaat. Maar nıet voordat hıj mn handen kust en weer sorry zegt.
Ik stond echt te trıllen! Gelukkıg wıst ık dat mıjn buurman thuıs was (Op het moment zıjn er 8 kamers bezıt ın het hotel, en vrıjwel allemaal op de bovenste twee etages gelukkıg). Dus mocht er echt wat gebeuren had ık natuurlıjk altıjd om hulp kunnen roepen.
Later dıe ochtend gıng ık lekker bıj het zwembad lıggen, maar toen ık even naar mn kamer was gegaan om wat zonnebrand te pakken, stond hıj me voor de deur op te wachten. 'Sst sst no ıts okay' waarnaar hıj me weer naar zıch toe trekte en ık m weer hardhandıg wegduwde. 'I love you' zeı ıe.
Het was echt nog wel wat duw en trek werk om daar weg te komen en hıj kwam me achterna mn kamer ın waarnaar ıe me weer op het bed duwde. Ik heb m echt een stomp moeten geven, en letterlıjk de kamer uıtgeduwd en met de deur een knal tegen zn kop gegeven. Ik ben echt nog nooıt zo bang geweest!
Bıj het avond eten negeerde hıj me gelukkıg totaal en vanavond zou Denız me wat barretjes laten zıen, dus dan zal ık m wel vertellen wat er ıs voorgevallen vandaag!
Lıefs mıj!
Ik ga op vakantie en neem mee...?
Ik werd wakker deze ochtend met het besef dat ik aankomende week herfstvakantie heb. Niks geen verplichtingen en vogelvrij om te doen wat ik wil. Maarja wat te doen? Aangezien mijn vrienden vrijwel allemaal op stage zijn, of al hun tijd besteden met hun geliefden hoef ik daar weinig van te verwachten. Dus ik besloot mijn do-before-I-die lijst erbij te pakken.
Een zwerver mee uiteten nemen...hmm later
Hakuna Matata laten tatoeëren...ja die man ziet me al wel weer binnen komen: Hey jij bent toch het-meisje-van…durf je nu wel een afspraak te maken?
Met een burka overstraat lopen...Waar kóóp je die dingen? En oja het is zondag
Kinderzieltjes helpen in een sloppenwijk...het vrijwilligerswerk wat ik nu doe valt daar toch ook wel een beetje onder?
Maar dan valt mn oog op het voornemen met het woord; vakantie. Hup, op de bonnefooi off to Schiphol dus!
Ik voelde me echt een grote mevrouw toen ik daar bij het last-minute desk stond met een koffer vol bikini's en wollen truien; de bestemming was immers unknown.
‘Hallo, ik vroeg me af of u misschien een aanbieding hebt om vandaag nog op vakantie te gaan’
‘Ow eens even kijken mevrouw... Vandaag nog? En het maakt u absoluut niet uit waar naartoe? Oke nou eens even kijken voor €109 euro zit u een week Lissabon, Antalya en Malaga. Máár dat is wel voor twee personen. Of reist u alleen? Ow, nou…in dat geval komt u op een bedrag van €356 euro uit’
De logica van die verdubbeling ontgaat mij nog steeds, maar de beste aanbieding voor singles (ja wrijf het er even in mevrouw de reisadviseur) was toch wel de trip naar Kusadasi. Klonk perfect(??) en toen de mevrouw achter de balie vertelde dat het inclusief accommodatie met all-in was én het er momenteel 25 graden was, was ik om.
‘Eh en ın welk land ligt het precies?’
‘In Turkije, mevrouw’
Oorspronkelijk was het plan om een enkel ticket te boeken en elke dag maar te zien waar ik zou belanden. Het bekende ‘couch-surfing’. Maar daar heb ik toch maar vanaf gezien, omdat ik afgelopen week bij m’n tweede boksles de bittere realiteit onder ogen moest komen dat ik niet álle mannen aankan met mijn reusachtige spierballen.
Maargoed, Kusadasi it was!
Dús momenteel zit ik met 25 graden heerlijk eventjes een break te nemen, van het intensieve zonnen by the pool, in het internetcafé, om jullie allemaal te laten weten dat het goed gaat en ik hier heerlijk aan het genieten ben!
Mijn to-do list heb ik overigens wel mee genomen.
Wie weet kom ontpop ik mezelf hier wel tot een getatoeëerde moslima versie van moeder Theresa die elke dag uıteten gaat met een andere Johnny Walker…
Spontaan op vakantie gaan: Check!
Een zwerver mee uiteten nemen...hmm later
Hakuna Matata laten tatoeëren...ja die man ziet me al wel weer binnen komen: Hey jij bent toch het-meisje-van…durf je nu wel een afspraak te maken?
Met een burka overstraat lopen...Waar kóóp je die dingen? En oja het is zondag
Kinderzieltjes helpen in een sloppenwijk...het vrijwilligerswerk wat ik nu doe valt daar toch ook wel een beetje onder?
Maar dan valt mn oog op het voornemen met het woord; vakantie. Hup, op de bonnefooi off to Schiphol dus!
Ik voelde me echt een grote mevrouw toen ik daar bij het last-minute desk stond met een koffer vol bikini's en wollen truien; de bestemming was immers unknown.
‘Hallo, ik vroeg me af of u misschien een aanbieding hebt om vandaag nog op vakantie te gaan’
‘Ow eens even kijken mevrouw... Vandaag nog? En het maakt u absoluut niet uit waar naartoe? Oke nou eens even kijken voor €109 euro zit u een week Lissabon, Antalya en Malaga. Máár dat is wel voor twee personen. Of reist u alleen? Ow, nou…in dat geval komt u op een bedrag van €356 euro uit’
De logica van die verdubbeling ontgaat mij nog steeds, maar de beste aanbieding voor singles (ja wrijf het er even in mevrouw de reisadviseur) was toch wel de trip naar Kusadasi. Klonk perfect(??) en toen de mevrouw achter de balie vertelde dat het inclusief accommodatie met all-in was én het er momenteel 25 graden was, was ik om.
‘Eh en ın welk land ligt het precies?’
‘In Turkije, mevrouw’
Oorspronkelijk was het plan om een enkel ticket te boeken en elke dag maar te zien waar ik zou belanden. Het bekende ‘couch-surfing’. Maar daar heb ik toch maar vanaf gezien, omdat ik afgelopen week bij m’n tweede boksles de bittere realiteit onder ogen moest komen dat ik niet álle mannen aankan met mijn reusachtige spierballen.
Maargoed, Kusadasi it was!
Dús momenteel zit ik met 25 graden heerlijk eventjes een break te nemen, van het intensieve zonnen by the pool, in het internetcafé, om jullie allemaal te laten weten dat het goed gaat en ik hier heerlijk aan het genieten ben!
Mijn to-do list heb ik overigens wel mee genomen.
Wie weet kom ontpop ik mezelf hier wel tot een getatoeëerde moslima versie van moeder Theresa die elke dag uıteten gaat met een andere Johnny Walker…
Spontaan op vakantie gaan: Check!
Peuter Peukie
Met zn tweeën achtervolgden we stiekem mijn grote broer.
‘Stiekem’ omdat we voelden dat hij op het punt stond om iets te doen wat niet mocht. We hielden ons stil toen hij het dichtbegroeide poortje in glipte waar normaal gesproken niks of niemand was. Frappant was het dan ook dat er nu twee vrienden van hem stonden. Geheimzinnig werd er iets uit de jaszakken gehaald.
En ja hoor daar ging hij.
Letterlijk huilend heb ik hem toen gesmeekt dat hij ermee moest ophouden, omdat hij hierdoor eerder dood zou gaan (over afgaan bij je vrienden gesproken en ja,vroeger was ik óókal een dramaqueen).
Maar nu vonden mijn buurmeisje en ik onszelf oud genoeg om het zelf eens te proberen. We zaten immers al in de bovenbouw van de basisschool! Ik had een sigaret gestolen uit mijn moeders handtas en we namen ons geheim mee het bos in.
Het sigaretje vertoonde natte plekken, wat een gevolg was van mijn plakkerige zweethandjes waarin ik m onderweg stevig in geklemd had. Met een lucifer en trillende vingers begonnen we het hele experiment dan..
Het was geen daverend succes te noemen en waarom ik het ooit een tweede keer hebt geprobeerd is me een raadsel, maar toen gaf het gewoon een kick om iets te doen wat niet mocht.
Maar afgelopen week stuitte ik op het bericht dat een 31-jarige Brit tot anderhalf jaar cel is veroordeeld omdat hij een 3jarig kind dwong een sigaret te roken. Zonder dat ik het wil, visualiseren mijn hersens het gehele tafereel en ik word er echt onpasselijk van.
Het type man dat ik voor me zie is er zo eentje van ‘New Kids on The Block’ (geweldige serie overigens). Zo’n loser die eigenlijk niks kan, en daarom maar de kleintjes gaat pesten. Zo’n gast die nooit een positief respons krijgt van een dame als hij naar haar fluit, en er daarom ‘vuile lesbienne’ achteraan gooit.
Overigens begaat hij hier een grove fout. Als hij nou niet al zn hersencellen weg gezopen zou hebben, zou hij zijn invloed op kleine meisjes op een positieve manier kunnen uitbuiten. Maar in plaats daarvan maakt hij dit kleine meisje lesbisch!
Tenminste..als je deze Amerikaanse Anti-Smoke campagne moet geloven…
Stupid faggets...
‘Stiekem’ omdat we voelden dat hij op het punt stond om iets te doen wat niet mocht. We hielden ons stil toen hij het dichtbegroeide poortje in glipte waar normaal gesproken niks of niemand was. Frappant was het dan ook dat er nu twee vrienden van hem stonden. Geheimzinnig werd er iets uit de jaszakken gehaald.
En ja hoor daar ging hij.
Letterlijk huilend heb ik hem toen gesmeekt dat hij ermee moest ophouden, omdat hij hierdoor eerder dood zou gaan (over afgaan bij je vrienden gesproken en ja,vroeger was ik óókal een dramaqueen).
Maar nu vonden mijn buurmeisje en ik onszelf oud genoeg om het zelf eens te proberen. We zaten immers al in de bovenbouw van de basisschool! Ik had een sigaret gestolen uit mijn moeders handtas en we namen ons geheim mee het bos in.
Het sigaretje vertoonde natte plekken, wat een gevolg was van mijn plakkerige zweethandjes waarin ik m onderweg stevig in geklemd had. Met een lucifer en trillende vingers begonnen we het hele experiment dan..
Het was geen daverend succes te noemen en waarom ik het ooit een tweede keer hebt geprobeerd is me een raadsel, maar toen gaf het gewoon een kick om iets te doen wat niet mocht.
Maar afgelopen week stuitte ik op het bericht dat een 31-jarige Brit tot anderhalf jaar cel is veroordeeld omdat hij een 3jarig kind dwong een sigaret te roken. Zonder dat ik het wil, visualiseren mijn hersens het gehele tafereel en ik word er echt onpasselijk van.
Het type man dat ik voor me zie is er zo eentje van ‘New Kids on The Block’ (geweldige serie overigens). Zo’n loser die eigenlijk niks kan, en daarom maar de kleintjes gaat pesten. Zo’n gast die nooit een positief respons krijgt van een dame als hij naar haar fluit, en er daarom ‘vuile lesbienne’ achteraan gooit.
Overigens begaat hij hier een grove fout. Als hij nou niet al zn hersencellen weg gezopen zou hebben, zou hij zijn invloed op kleine meisjes op een positieve manier kunnen uitbuiten. Maar in plaats daarvan maakt hij dit kleine meisje lesbisch!
Tenminste..als je deze Amerikaanse Anti-Smoke campagne moet geloven…
Stupid faggets...
The friend-zone
Kunnen mannen en vrouwen een platonische vriendschap hebben?
Die discussie voerde ik met een paar vriendinnen. En dan heb ik het over hetero mannen. Mijn beste vriend is homo, een echte Gerard Joling homo. Heerlijke vent ‘maar daarvan hoef ik me nooit druk te maken dat hij zn hormonen niet in bedwang kan houden’ zei een vriendin. Zou dat inderdaad het struikelblok zijn? Dat mannen gewoon geen vriendschap kunnen hebben met een vrouw, omdat hun hormonen op hol zouden slaan?
Ik heb toch best wel wat mannelijke vrienden. Vroeger was ik dan ook het meisje dat meedeed aan boomklimmen en voetballen in plaats van een theekransje houden met plastic Jessica Simpson-miniaturen. Ik zou niet willen beweren dat ik nou een echt tomboy type ben, maar soms heb ik het gewoon gehad met dat eindeloze gezever en gekakel van meiden.
Dus vind ik het ook niet raar als een vriend langskomt om naast mn vader en mij op de bank te ploffen, om naar n voetbal wedstrijd te kijken. Of even een pilsje doen met een vriend die ik een lange tijd niet hebt gezien. Gewoon lekker een potje playstation spelen of een ouderwetse goeie stomp incasseren als je vrouwelijk intuïtie je opdraagt om een gesprek te beginnen terwijl jullie belangrijke dingen aan het doen zijn, zoals tv kijken.
Maar volgends velen kan er nooit een echte man-vrouw vriendschap zijn zonder dat er meer achter zit. Mannen zitten biologisch zo inelkaar dat ze niet met vriendschap op een vrouw reageren, maar men associeert haar primair met een seksueel wezen.
Zou ik al mn mannelijke vriendschappen dan moeten evalueren? Zou ik overal wat achter moeten zoeken? Was die ‘vriendschap’ maar een illusie? Ben ik dan zo naïef geweest? Ben ik er met open ogen ingetuimeld?
En dan bedenk ik wat mn vrienden zouden zeggen en waarom ik hun zo waardeer;
'Och gewoon bier drinken en kut roepen'
Kijk zo makkelijk kan t ook, heerlijk!
Die discussie voerde ik met een paar vriendinnen. En dan heb ik het over hetero mannen. Mijn beste vriend is homo, een echte Gerard Joling homo. Heerlijke vent ‘maar daarvan hoef ik me nooit druk te maken dat hij zn hormonen niet in bedwang kan houden’ zei een vriendin. Zou dat inderdaad het struikelblok zijn? Dat mannen gewoon geen vriendschap kunnen hebben met een vrouw, omdat hun hormonen op hol zouden slaan?
Ik heb toch best wel wat mannelijke vrienden. Vroeger was ik dan ook het meisje dat meedeed aan boomklimmen en voetballen in plaats van een theekransje houden met plastic Jessica Simpson-miniaturen. Ik zou niet willen beweren dat ik nou een echt tomboy type ben, maar soms heb ik het gewoon gehad met dat eindeloze gezever en gekakel van meiden.
Dus vind ik het ook niet raar als een vriend langskomt om naast mn vader en mij op de bank te ploffen, om naar n voetbal wedstrijd te kijken. Of even een pilsje doen met een vriend die ik een lange tijd niet hebt gezien. Gewoon lekker een potje playstation spelen of een ouderwetse goeie stomp incasseren als je vrouwelijk intuïtie je opdraagt om een gesprek te beginnen terwijl jullie belangrijke dingen aan het doen zijn, zoals tv kijken.
Maar volgends velen kan er nooit een echte man-vrouw vriendschap zijn zonder dat er meer achter zit. Mannen zitten biologisch zo inelkaar dat ze niet met vriendschap op een vrouw reageren, maar men associeert haar primair met een seksueel wezen.
Zou ik al mn mannelijke vriendschappen dan moeten evalueren? Zou ik overal wat achter moeten zoeken? Was die ‘vriendschap’ maar een illusie? Ben ik dan zo naïef geweest? Ben ik er met open ogen ingetuimeld?
En dan bedenk ik wat mn vrienden zouden zeggen en waarom ik hun zo waardeer;
'Och gewoon bier drinken en kut roepen'
Kijk zo makkelijk kan t ook, heerlijk!
11-10-2005
Vier jaar geleden, precies vandaag, was de dag dat mijn leven volledig op z’n kop stond
Niet alleen het mijne overigens, maar die van menig Sportacrobatiekfan.
Vier jaar geleden op 11 oktober in Thessaloniki, Griekenland behaalde ik namelijk met mijn toenmalige acropartner Anne-Jane Verdonk de bronzen plaats op de Europese Kampioenschappen Jeugd. Dat was op zich natuurlijk al bijzonder genoeg, maar wat het al te meer speciaal maakte, was dat het de eerste medaille uit de Nederlandse geschiedenis was! Meerdere nationale titels, zowel bij de jeugd als bij de senioren, waren al in mn bezit maar dit was natuurlijk wel het kroontje op het harde werk.
Nu, vier jaar later, lijd ik natuurlijk een heel ander leven en lijkt dat gedisciplineerde leven ver weg. De muffe geur van het achteraf zaaltje waarin we trainden, even snel een praatje maken bij de magnesiumbak, de verzadigdheid na een zware training, de goedkeurende blik van de coach, al de kleine ritueeltjes die ik voor mezelf verzon for good luck, het zweet, de tranen, doorzettingsvermogen, samenhorigheid, vlinders in je buik op de wedstrijddag, maar boven alles; de trots….lijkt zo ver weg.
Heimwee heb ik als ik naar een wedstrijd ga en gespannen op uitslagen wacht online. Toch zou ik het allemaal niet meer kunnen opbrengen, maar het blijft voor mij natuurlijk de mooiste sport op de hele wereld! Het is alleen zo jammer dat weinig mensen in Nederland het kennen..
Een gymgenootje van me is eens bij Peter Jan Rens geweest bij het programma ‘Geef nooit op’ met als wens dat onze mooie sport bekender zou worden, maar jammer genoeg heeft dat vrij weinig effect gehad.
Dus daarom bij deze; voor iedereen die de mooiste sport van de wereld wilt aanschouwen met eigen ogen, check it out:
(De toren op 2:38 en 5:40 zijn mijn favoriet...but then again...its áll amazing! Aint it?!)
p.s. De tweede bronzen medaille is inmiddels afgelopen EK binnengesleept, gefeliciteerd Mark en Leon!
Niet alleen het mijne overigens, maar die van menig Sportacrobatiekfan.
Vier jaar geleden op 11 oktober in Thessaloniki, Griekenland behaalde ik namelijk met mijn toenmalige acropartner Anne-Jane Verdonk de bronzen plaats op de Europese Kampioenschappen Jeugd. Dat was op zich natuurlijk al bijzonder genoeg, maar wat het al te meer speciaal maakte, was dat het de eerste medaille uit de Nederlandse geschiedenis was! Meerdere nationale titels, zowel bij de jeugd als bij de senioren, waren al in mn bezit maar dit was natuurlijk wel het kroontje op het harde werk.
Nu, vier jaar later, lijd ik natuurlijk een heel ander leven en lijkt dat gedisciplineerde leven ver weg. De muffe geur van het achteraf zaaltje waarin we trainden, even snel een praatje maken bij de magnesiumbak, de verzadigdheid na een zware training, de goedkeurende blik van de coach, al de kleine ritueeltjes die ik voor mezelf verzon for good luck, het zweet, de tranen, doorzettingsvermogen, samenhorigheid, vlinders in je buik op de wedstrijddag, maar boven alles; de trots….lijkt zo ver weg.
Heimwee heb ik als ik naar een wedstrijd ga en gespannen op uitslagen wacht online. Toch zou ik het allemaal niet meer kunnen opbrengen, maar het blijft voor mij natuurlijk de mooiste sport op de hele wereld! Het is alleen zo jammer dat weinig mensen in Nederland het kennen..
Een gymgenootje van me is eens bij Peter Jan Rens geweest bij het programma ‘Geef nooit op’ met als wens dat onze mooie sport bekender zou worden, maar jammer genoeg heeft dat vrij weinig effect gehad.
Dus daarom bij deze; voor iedereen die de mooiste sport van de wereld wilt aanschouwen met eigen ogen, check it out:
(De toren op 2:38 en 5:40 zijn mijn favoriet...but then again...its áll amazing! Aint it?!)
p.s. De tweede bronzen medaille is inmiddels afgelopen EK binnengesleept, gefeliciteerd Mark en Leon!
Bouwfackers
Sinds een week of drie is het niet langer het geblaf van de buurhond, de luide ABBA muziek die in uit de speakers van de buurvrouw galmt of de accordeon die door de andere buren word bespeeld 's morgens vroeg die me doet ontwaken uit mijn mooie dromen….nee het zijn de bouwfackers…
Als ras positivist ben ik nauwelijks uit m’n goeie humeur te krijgen, maar ik hóu van slapen. Dus toen ik vanochtend wederom wakker werd gemaakt door de bouwfackers, was de toon gezet.
Haasten is niet mn sterkste punt 's ochtends en toen ik na m’n te lange douche erachter kwam dat ik een kwartier eerder op mn afspraak moest zijn, deed dat niet veel goeds voor mn humeur. Al met al was ik toch redelijk op tijd klaar, maar toen ik naar beneden rushte om snel op mn fiets te springen, bedacht ik me dat ik die in de stad had laten staan. Dat werd dus de bus nemen. Toen ik me echter haastte naar de bushalte, moest ik erachter komen dat deze tijdelijk was vervallen en ik 2 haltes verder moest opstappen. Het mistroostige weer deed me humeur nog verder dalen en toen ik bij de desbetreffende bushalte aankwam was er óók nog eens geen afdakje waaronder ik kon schuilen…
Nougoed, I asume you get the picture, een rotochtend dus
Maar toch…of je het nou wilt of niet, of je er nou aanstoot tot geeft of niet, of je er nou uitziet als een verzopen kat of niet…zijn het altijd toch weer de bouwfackers (die op dat moment tegenover mij aan het werk waren) die naar je fluiten en je complimentjes toe roepen (of dat daadwerkelijk vleiend opgevat moet worden is een ander verhaal) maar zij zorgden in ieder geval voor de eerste glimlach op mn gezicht vandaag....en dat is toch ook zeker wat waard!
Als ras positivist ben ik nauwelijks uit m’n goeie humeur te krijgen, maar ik hóu van slapen. Dus toen ik vanochtend wederom wakker werd gemaakt door de bouwfackers, was de toon gezet.
Haasten is niet mn sterkste punt 's ochtends en toen ik na m’n te lange douche erachter kwam dat ik een kwartier eerder op mn afspraak moest zijn, deed dat niet veel goeds voor mn humeur. Al met al was ik toch redelijk op tijd klaar, maar toen ik naar beneden rushte om snel op mn fiets te springen, bedacht ik me dat ik die in de stad had laten staan. Dat werd dus de bus nemen. Toen ik me echter haastte naar de bushalte, moest ik erachter komen dat deze tijdelijk was vervallen en ik 2 haltes verder moest opstappen. Het mistroostige weer deed me humeur nog verder dalen en toen ik bij de desbetreffende bushalte aankwam was er óók nog eens geen afdakje waaronder ik kon schuilen…
Nougoed, I asume you get the picture, een rotochtend dus
Maar toch…of je het nou wilt of niet, of je er nou aanstoot tot geeft of niet, of je er nou uitziet als een verzopen kat of niet…zijn het altijd toch weer de bouwfackers (die op dat moment tegenover mij aan het werk waren) die naar je fluiten en je complimentjes toe roepen (of dat daadwerkelijk vleiend opgevat moet worden is een ander verhaal) maar zij zorgden in ieder geval voor de eerste glimlach op mn gezicht vandaag....en dat is toch ook zeker wat waard!
Mijn eerste keer
Het was op een camping in Frankrijk. Thijs heette hij en hij had net een mooie zilveren ketting gekocht met een hartje eraan….
Hij was het vakantie vriendje van mijn zus. En alles wat mijn zus had, wou ik ook. Nou hoefde ik niet persé Thijs, maar Patrick was ook wel leuk. Die had ik denet gespot bij de pingpong tafel en omdat hij het laatst over bleef met ‘rond de tafel’ steeg hij natuurlijk aanzienlijk in mijn waardering.
Overigens was hij niet zo into girls, maar toen zijn vriend hem uitdaagde om aan iemand (in general) verkering te vragen, antwoordde hij stoer dat hij dat wel durfde. Kennelijk was het hem opgevallen dat ik hem al een tijdje schaapachtig stond aan te gapen, dus was ik zijn perfecte prooi.
P. ‘Hé, jij bent het zusje van Evelien toch?’
Ik ‘Ja’
P. ‘Wil je verkering met me’
Ik ‘Hihihi ja’ ...en toen rende ik weg… mijn eerste keer verkering...
Ik heb daarna overigens nooit meer met hem gepraat, want toen Thijs diezelfde middag het zilveren kettinkje aan mijn zus gaf, maakte ze de verkering uit (uiteraard nam ze het kado wel aan, haha smart girl) en waren jongens weer stom…
Wat was vroeger alles toch makkelijk, maar toch is er niet heel veel veranderd...
Want soms zijn jongens nog steeds stom,
en ik moet toegeven dat ik zo af en toe nog steeds weg ren...
Hij was het vakantie vriendje van mijn zus. En alles wat mijn zus had, wou ik ook. Nou hoefde ik niet persé Thijs, maar Patrick was ook wel leuk. Die had ik denet gespot bij de pingpong tafel en omdat hij het laatst over bleef met ‘rond de tafel’ steeg hij natuurlijk aanzienlijk in mijn waardering.
Overigens was hij niet zo into girls, maar toen zijn vriend hem uitdaagde om aan iemand (in general) verkering te vragen, antwoordde hij stoer dat hij dat wel durfde. Kennelijk was het hem opgevallen dat ik hem al een tijdje schaapachtig stond aan te gapen, dus was ik zijn perfecte prooi.
P. ‘Hé, jij bent het zusje van Evelien toch?’
Ik ‘Ja’
P. ‘Wil je verkering met me’
Ik ‘Hihihi ja’ ...en toen rende ik weg… mijn eerste keer verkering...
Ik heb daarna overigens nooit meer met hem gepraat, want toen Thijs diezelfde middag het zilveren kettinkje aan mijn zus gaf, maakte ze de verkering uit (uiteraard nam ze het kado wel aan, haha smart girl) en waren jongens weer stom…
Wat was vroeger alles toch makkelijk, maar toch is er niet heel veel veranderd...
Want soms zijn jongens nog steeds stom,
en ik moet toegeven dat ik zo af en toe nog steeds weg ren...
In the name of LOVE
De liefde.
Er is maar weinig dat ons zoveel geluk en blijdschap geeft en dat tegelijkertijd zoveel verdriet en wanhoop kan veroorzaken. De liefde is het meest gebruikte thema in muziek, films, musicals, literatuur en poëzie. Een onuitputtende bron van gespreksstof en één van de belangrijkste gespreksonderwerpen van vrouwen over de hele wereld.
Neem nou mijn vriendin, normaal gesproken altijd de stabiele factor binnen onze vriendengroep, maar afgelopen jaar is ze smoorverliefd geworden op een exchange studente uit Amerika. Het land van haar dromen. Perfecte combo dus…moest het nou niet zo zijn dat de exchange alweer terug is gevlogen, een eigen leven heeft…en nog niet helemaal uit de kast is.
Normaal gesproken ben ik altijd de persoon met de roze bril op, die zelfs bij een aangespoelde walvis een romantisch liefdesverhaal kan bedenken, maar nu is zij het. Het was M. voor en M. na. Volgends één van mijn wijze boeken maakt je lichaam een bepaalde stof aan (dopamine) als je verliefd bent, wat ervoor zorgt dat je hersenen niet veel verschillen met hoe ze functioneren als je cocaïneverslaafd bent. En in dit geval ging dat redelijk op. Vanwege het tijdsverschil zette ze d’r wekker élke dag om 6 uur zodat ze konden skypen, en dat 2 maanden lang. En nu…was het dan eindelijk zover…M had de stap durven te zetten en had haar moeder ingelicht, waarnaar mijn lieve vriendin gelijk haar ticket heeft geboekt naar The States; The Land of Love onder het motto: ‘het is de liefde van mn leven,ik kan haar toch niet laten gaan’!
Klinkt romantisch met een happy end, maar wat dan?
De realiteit is dat ze een studievertraging oploopt, wat uiteraard geld kost, wat nog bovenop de schuld komt die ze heeft van eerdere reizen naar Amerika en uiteindelijk zal ze toch moeten terug komen naar Nederland, al is het maar om haar studie af te maken.
Maar of ik denk dat dat het waard is? Zeker!
Ik heb haar nog nooit zo gelukkig gezien! Wie niet waagt wie niet wint en geld neem je toch niet mee als je dood bent. Ik ben supertrots op haar dat ze deze stap durft te nemen!
Ik hoop dat als ze weer terug is, ze zich in dezelfde zevende hemel bevind als dat ze nu is, maar zo niet, zal ze zichzelf nooit kunnen verwijten dat ze de liefde geen kans heeft gegeven!
Er is maar weinig dat ons zoveel geluk en blijdschap geeft en dat tegelijkertijd zoveel verdriet en wanhoop kan veroorzaken. De liefde is het meest gebruikte thema in muziek, films, musicals, literatuur en poëzie. Een onuitputtende bron van gespreksstof en één van de belangrijkste gespreksonderwerpen van vrouwen over de hele wereld.
Neem nou mijn vriendin, normaal gesproken altijd de stabiele factor binnen onze vriendengroep, maar afgelopen jaar is ze smoorverliefd geworden op een exchange studente uit Amerika. Het land van haar dromen. Perfecte combo dus…moest het nou niet zo zijn dat de exchange alweer terug is gevlogen, een eigen leven heeft…en nog niet helemaal uit de kast is.
Normaal gesproken ben ik altijd de persoon met de roze bril op, die zelfs bij een aangespoelde walvis een romantisch liefdesverhaal kan bedenken, maar nu is zij het. Het was M. voor en M. na. Volgends één van mijn wijze boeken maakt je lichaam een bepaalde stof aan (dopamine) als je verliefd bent, wat ervoor zorgt dat je hersenen niet veel verschillen met hoe ze functioneren als je cocaïneverslaafd bent. En in dit geval ging dat redelijk op. Vanwege het tijdsverschil zette ze d’r wekker élke dag om 6 uur zodat ze konden skypen, en dat 2 maanden lang. En nu…was het dan eindelijk zover…M had de stap durven te zetten en had haar moeder ingelicht, waarnaar mijn lieve vriendin gelijk haar ticket heeft geboekt naar The States; The Land of Love onder het motto: ‘het is de liefde van mn leven,ik kan haar toch niet laten gaan’!
Klinkt romantisch met een happy end, maar wat dan?
De realiteit is dat ze een studievertraging oploopt, wat uiteraard geld kost, wat nog bovenop de schuld komt die ze heeft van eerdere reizen naar Amerika en uiteindelijk zal ze toch moeten terug komen naar Nederland, al is het maar om haar studie af te maken.
Maar of ik denk dat dat het waard is? Zeker!
Ik heb haar nog nooit zo gelukkig gezien! Wie niet waagt wie niet wint en geld neem je toch niet mee als je dood bent. Ik ben supertrots op haar dat ze deze stap durft te nemen!
Ik hoop dat als ze weer terug is, ze zich in dezelfde zevende hemel bevind als dat ze nu is, maar zo niet, zal ze zichzelf nooit kunnen verwijten dat ze de liefde geen kans heeft gegeven!
Zelfmutilatie in een opwelling
Hoewel er genoeg mensen zijn die niet lekker in hun vel zitten en zichzelf verwonden, zelfmutilatie, om zich beter te voelen was mijn situatie toch een beetje anders.
Samen met een vriendin lagen we lekker te genieten in het zonnetje in het park.
En hoewel we onze studieboeken hadden meegenomen, heeft wederom geen enkele blz het zonlicht mogen aanschouwen. We keuvelde lekker wat af, voornamelijk over het tekort aan spanning en sensatie in ons leven. Hoewel we dromerig allerlei scenario’s in ons hoofd haalden wat we allemaal wel niet zouden kunnen doen, opperde mijn lieftallige vriendin ineens; waarom laten we nu geen piercing ergens zetten? Eh...Ja inderdaad…waarom niet? Zo gezegd zo gedaan…
Ik was als eerste aan de beurt…terwijl de man ons op ons gemak probeerde de stellen (mn vriendin was zichtbaar meer gespannen dan ik voor mijn eigen piercing),vertelde hij dat hij huisarts was, maar dat hij daarnaast deze praktijk had. Beiden zagen wij onze kans schoon om de arme man uit te horen over van alles en nog wat, wat erop neer kwam dat we voor de tweede keer seksuele voorlichting kregen. Een half uur, 2 piercings en nog meer seksuele informatie later verlieten we de piercing studio al gierend van het lachen…
Toen we onze piercings trots showde aan vriendin nr 3, klakte ze met haar tong maar kon er toch om lachen. Overigens toen we de week erna terug moesten voor controle, ging ze aan de balie staan, om eveneens een spontane actie te begaan; en jawel…ook bij haar werd er een stuk metaal door haar lichaam geboord…
What can I say? Girls just wanna have fun!
Samen met een vriendin lagen we lekker te genieten in het zonnetje in het park.
En hoewel we onze studieboeken hadden meegenomen, heeft wederom geen enkele blz het zonlicht mogen aanschouwen. We keuvelde lekker wat af, voornamelijk over het tekort aan spanning en sensatie in ons leven. Hoewel we dromerig allerlei scenario’s in ons hoofd haalden wat we allemaal wel niet zouden kunnen doen, opperde mijn lieftallige vriendin ineens; waarom laten we nu geen piercing ergens zetten? Eh...Ja inderdaad…waarom niet? Zo gezegd zo gedaan…
Ik was als eerste aan de beurt…terwijl de man ons op ons gemak probeerde de stellen (mn vriendin was zichtbaar meer gespannen dan ik voor mijn eigen piercing),vertelde hij dat hij huisarts was, maar dat hij daarnaast deze praktijk had. Beiden zagen wij onze kans schoon om de arme man uit te horen over van alles en nog wat, wat erop neer kwam dat we voor de tweede keer seksuele voorlichting kregen. Een half uur, 2 piercings en nog meer seksuele informatie later verlieten we de piercing studio al gierend van het lachen…
Toen we onze piercings trots showde aan vriendin nr 3, klakte ze met haar tong maar kon er toch om lachen. Overigens toen we de week erna terug moesten voor controle, ging ze aan de balie staan, om eveneens een spontane actie te begaan; en jawel…ook bij haar werd er een stuk metaal door haar lichaam geboord…
What can I say? Girls just wanna have fun!
Mrs. Ingalls
De vriendenboekjes van vroeger, we kennen ze allemaal…
Naast het poëziealbum dat ingevuld moest worden door al je vriendinnetjes, leraren, tantes, ooms en buren hadden we ook een vrienden boekje waarin je je favoriete kleur, favo eten, favo boek en al dat soort meer invulde. Nu heb ik er gisteren in de kroeg maar liefst drie van deze boekjes moeten invullen…Why? Drie vrienden uit Amerika zullen aankomende week terug naar huis keren en de bedoeling is dat ze met dit boekje op zak en natuurlijk 10000 foto’s ons nooit zullen vergeten.
Nu viel mij op dat vrijwel iedereen bij het kopje; Wat wil je later worden opschreef dat ze rijk en beroemd willen worden later. Wat is die drang toch? Dat maakt dat we beroemd willen worden? Wat is daar zo nou ongelooflijk geweldig aan? Je kan geen stap zetten zonder dat je bekritiseert word, je word altijd door iedereen en alles in de gaten gehouden en mensen die je nog nooit in je leven hebt ontmoet koesteren haat en jaloezie tegen je enkel door hoe de media jou persoontje in het daglicht heeft gezet.
In vroegere vriendenboekjes schreef ik altijd dat ik óf non óf zangeres zou willen worden (wat Sister Act allemaal wel niet teweeg kan brengen),maar nu moest ik me toch eens spreekwoordelijk achter de oren krabben. Wat wil ik nou eigenlijk worden als ik later groot ben? Wat wil ik nou het liefst?
Enorm rijk zijn? Omdat ik dan alle mooie plekjes van de wereld zou kunnen aanschouwen met eigen ogen, omdat ik dan nooit zou hoeven op te letten met shoppen hoeveel ik uitgeef, omdat ik dan mijn eigen stokerij zou kunnen beginnen waarin ik wodka maak vernoemt naar mijn eigen persoontje, omdat ik dan mogelijk de geschiedenis boeken in zal gaan en mensen mijn naam & mijn imperium nog steeds in hun mond zouden kunnen nemen nadat ik allang ben vergaan tot stof..?
Ik zou al dat geld dus willen hebben om mijn geluk te kopen, maar stiekem, stiekem… word ik eigenlijk gewoon gelukkig van een vogeltje dat fluit, de geur van regen op een zomerse dag, mijn vriendinnetjes en de streken die we uithalen, een moeilijk gerecht dat is gelukt, een oude dame in de bus die een praatje begint over haar kat en al dat soort meer…
So FYI Ik heb maar ingevuld dat ik de vrouw van Charles Ingalls zou willen worden, een synoniem voor het simpele gelukkige leven met mensen om me heen die van me houden!
Naast het poëziealbum dat ingevuld moest worden door al je vriendinnetjes, leraren, tantes, ooms en buren hadden we ook een vrienden boekje waarin je je favoriete kleur, favo eten, favo boek en al dat soort meer invulde. Nu heb ik er gisteren in de kroeg maar liefst drie van deze boekjes moeten invullen…Why? Drie vrienden uit Amerika zullen aankomende week terug naar huis keren en de bedoeling is dat ze met dit boekje op zak en natuurlijk 10000 foto’s ons nooit zullen vergeten.
Nu viel mij op dat vrijwel iedereen bij het kopje; Wat wil je later worden opschreef dat ze rijk en beroemd willen worden later. Wat is die drang toch? Dat maakt dat we beroemd willen worden? Wat is daar zo nou ongelooflijk geweldig aan? Je kan geen stap zetten zonder dat je bekritiseert word, je word altijd door iedereen en alles in de gaten gehouden en mensen die je nog nooit in je leven hebt ontmoet koesteren haat en jaloezie tegen je enkel door hoe de media jou persoontje in het daglicht heeft gezet.
In vroegere vriendenboekjes schreef ik altijd dat ik óf non óf zangeres zou willen worden (wat Sister Act allemaal wel niet teweeg kan brengen),maar nu moest ik me toch eens spreekwoordelijk achter de oren krabben. Wat wil ik nou eigenlijk worden als ik later groot ben? Wat wil ik nou het liefst?
Enorm rijk zijn? Omdat ik dan alle mooie plekjes van de wereld zou kunnen aanschouwen met eigen ogen, omdat ik dan nooit zou hoeven op te letten met shoppen hoeveel ik uitgeef, omdat ik dan mijn eigen stokerij zou kunnen beginnen waarin ik wodka maak vernoemt naar mijn eigen persoontje, omdat ik dan mogelijk de geschiedenis boeken in zal gaan en mensen mijn naam & mijn imperium nog steeds in hun mond zouden kunnen nemen nadat ik allang ben vergaan tot stof..?
Ik zou al dat geld dus willen hebben om mijn geluk te kopen, maar stiekem, stiekem… word ik eigenlijk gewoon gelukkig van een vogeltje dat fluit, de geur van regen op een zomerse dag, mijn vriendinnetjes en de streken die we uithalen, een moeilijk gerecht dat is gelukt, een oude dame in de bus die een praatje begint over haar kat en al dat soort meer…
So FYI Ik heb maar ingevuld dat ik de vrouw van Charles Ingalls zou willen worden, een synoniem voor het simpele gelukkige leven met mensen om me heen die van me houden!
Cornflakes en Sex
Toen ik de AH inliep afgelopen week waren de Kelloggs Cornflakes in de aanbieding. Normaal gesproken houd ik van een steviger ontbijt..maar hier zaten stukjes chocolade in en de verpakking beloofde me dat ik binnen 3 weken kilo’s kwijt zou zijn. Prima dus! Met mijn obsessieve compulsieve drang om alles te googlen stuitte ik overigens op het volgende feit: Kelloggs Cornflakes zijn bedoeld om masturbatie tegen te gaan! Wat? Ja het is heus!
De bedenker van cornflakes was John Harvey Kelloggg. Deze zwaar gelovige man leefde in de zeer puriteinse 19e eeuw. In die tijd zag men masturbatie als een grote zonde die bestreden moest worden. Om masturbatie tegen te gaan bedacht John Kellogg daarom een ontbijt met ingrediënten die in de 19e eeuw bekend stonden om hun lustremmende werking. Het resultaat draagt nog altijd de naam van de bedenker: Kellogg Cornflakes.
Lustremmende werking dus, laag libido, en dus geen calorieën verbranden met een stevige vrijpartij (wat ongeveer zo'n 356 calorieën zijn). Dat strookt dus niet met wat er op de verpakking staat…of toch? Stel je hebt idd een laag libido, maar je vriend wilt toch wel heel erg graag, en je geeft maar toe. Om het zo snel mogelijk achter de rug te laten zijn fake je je orgasme(315c). Met als resultaat dat je 203 meer calorieën verbrand dan als je een echt orgasme (112c) zou beleven…dus inderdaad van Kelloggs val je af!
De bedenker van cornflakes was John Harvey Kelloggg. Deze zwaar gelovige man leefde in de zeer puriteinse 19e eeuw. In die tijd zag men masturbatie als een grote zonde die bestreden moest worden. Om masturbatie tegen te gaan bedacht John Kellogg daarom een ontbijt met ingrediënten die in de 19e eeuw bekend stonden om hun lustremmende werking. Het resultaat draagt nog altijd de naam van de bedenker: Kellogg Cornflakes.
Lustremmende werking dus, laag libido, en dus geen calorieën verbranden met een stevige vrijpartij (wat ongeveer zo'n 356 calorieën zijn). Dat strookt dus niet met wat er op de verpakking staat…of toch? Stel je hebt idd een laag libido, maar je vriend wilt toch wel heel erg graag, en je geeft maar toe. Om het zo snel mogelijk achter de rug te laten zijn fake je je orgasme(315c). Met als resultaat dat je 203 meer calorieën verbrand dan als je een echt orgasme (112c) zou beleven…dus inderdaad van Kelloggs val je af!
Blauwvinger
Als Zwollenaar word je geboren als blauwvinger. Een geuzennaam die afstamt van gebeurtenissen uit de middeleeuwen. De blauwvingers zijn er dan ook trots op om zo door het leven te gaan en in ons Zwolse lied word dat duidelijk geuit
“Ik ben een Zwollenaar, een echte Zwollenaar.
Ik doe niet vaak zo raar, in 't volle openbaar.
Onder de Peperbus, is 't leven glad en knus.
Bekijk m'n vingers maar, ik ben een Zwollenaar! ”
Sinds ik in Breda woon ben ik toch een beetje m’n Zwolse identiteit kwijt geraakt. Ik kom niet langer meer uit Zwolle, maar ik ben ook weer geen Bredase. Toch heb ik me laatst een heuse blauwvinger gevoeld in de Parel van het Zuiden. Hoe? Tja…als je blauw in de kroeg bent en een superinteressant verhaal probeer te vertellen, heb je niet helemaal door wat er allemaal om je heen gebeurt. Dus als je dan in de deuropening staat met je vingers bij de scharnieren en iemand de deur dichtgooit… ...een echte blauwvinger
“Ik ben een Zwollenaar, een echte Zwollenaar.
Ik doe niet vaak zo raar, in 't volle openbaar.
Onder de Peperbus, is 't leven glad en knus.
Bekijk m'n vingers maar, ik ben een Zwollenaar! ”
Sinds ik in Breda woon ben ik toch een beetje m’n Zwolse identiteit kwijt geraakt. Ik kom niet langer meer uit Zwolle, maar ik ben ook weer geen Bredase. Toch heb ik me laatst een heuse blauwvinger gevoeld in de Parel van het Zuiden. Hoe? Tja…als je blauw in de kroeg bent en een superinteressant verhaal probeer te vertellen, heb je niet helemaal door wat er allemaal om je heen gebeurt. Dus als je dan in de deuropening staat met je vingers bij de scharnieren en iemand de deur dichtgooit… ...een echte blauwvinger
Nineteen!
Ik lig op mn rug en staar naar boven. Ik zou nu natuurlijk kunnen zeggen dat ik diep aan het filosoferen was, maar de werkelijkheid gebied me te vertellen dat mijn benen me van de drank niet meer konden dragen en mijn evenwichtsorgaan volledig van slag was. In vergelijking met vorig jaar was had ik toch zeker progres gemaakt; waar ik op mn 18e verjaardag nog de hele dag boven de wc heb gehangen , was ik dit jaar al een dikke week bezig met feesten (In Zwolle voor familie, in Zwolle voor vrienden, in Breda voor de ene vriendengroep, een verrassingsfeestje van mn lieve vrienidnnetjes en uiteindelijk het grote feest in Breda) zónder enige problemen. Mijn 19e verjaardag gisteren was dan ook super tót ik op de fiets stapte om naar de stad te gaan. Als je zoveel promille in je bloed hebt speelt je leven zich vertraagd voor je ogen af en het duurde dan ook even voor ik doorhad dat ik met mn neus op de stoep van de buren lag. Gelukkig heb ik allemaal lieve vriendjes en vriendinnetjes (en huisgenootjes) de me hebben getild en verzorgd omdat ik als drama Queen ervan was overtuigd dat mn enkel gebroken was. Gelukkig is ie ‘enkel’ (haha) lichtelijk gekneusd met ergens een breukje
Hówever ik heb geweldige vriendjes en vriendinnetjes en het was top en iedereen bedankt voor de belletjes, krabbeltjes ,smsjes, kaartjes maar natuurlijk bovenal jullie aanwezigheid!
Hówever ik heb geweldige vriendjes en vriendinnetjes en het was top en iedereen bedankt voor de belletjes, krabbeltjes ,smsjes, kaartjes maar natuurlijk bovenal jullie aanwezigheid!
De buurtnaturist
Ooit ben ik eens op een naaktstrand terecht gekomen.
Een vriendin en haar moeder gingen naar het strand (Oké oke naar een plas, in Zwolle is er geen zee) en vroegen me mee. Uiteraard was ik enthousiast tot het moment dat ik het doorhad dat we op het naaktstrand gingen liggen. Het was even slikken om haar moeder naakt te zien, laat staan de 50 andere op het strand. De eerste tien minuten waren de rode blosjes op mn wangen niet weg te krijgen en ik dwong mezelf de moeder recht in de ogen aan te kijken als ze iets vroeg, bang dat ze zou denken dat ik haar lichaamsdelen uitcheckte (waar ik uiteraard niet aan kon ontkomen…op dat soort moment lijden de ogen een geheel eigen leven) En hoewel naakt went is het toch niet aan mij besteed, mij zul je niet topless op het strand tegen komen.
Ik zou mezelf dus absoluut niet omschrijven als naturist maar menig tijd spendeer ik toch wel naakt voor mn raam. Waarom? Nee niet omdat op de wallen alle kamers al waren verhuurd, maar gewoon omdat ik me nog niet heb aangekleed heb na het douchen, mn badjas dan half open hangt en ik zingend door mn kamertje aan het dartelen ben en ervan overtuigd ben dat niemand naar binnen kijkt. Ik heb eens geteld vanuit huizen ik bekeken kan worden en kwam op 12 huizen uit die in principe recht in mijn raam zouden kunnen kijken, maar ervan overtuigd dat niemand ooit zou doorhebben dat hun buurmeisje ontzettend loopt te tippelen, heb ik me daar altijd weinig van aangetrokken.
Tót ik gisteren wederom met een halfopen duster door mijn kamer liep, terwijl ik over de phone een gesprek met mn moeder voerde die vroeg of ik nog dingen wist voor mn verjaardag. Opeens had ik door dat vanuit de tuin van één van de buren wat werd geroepen en in een reflex bukte in onder het raam (wat er natuurlijk heel erg geestig uit moet hebben gezien, aangezien 1 kant van mn kamer zowat enkel bestaat uit raam en ik nergens naartoe zou kunnen zonder gezien te worden, mits op handen en voeten) Al kruipend bereikte ik dus mn kast, maar om die open te doen moest ik toch echt uit deze positie. Toen ik opstond hadden de 3 paar ogen die eerder naar binnen hadden gekeken gelukkig hun gesprek voortgezet en haastig kleedde ik me aan. Toen ik naar de buurtsuper liep passeerde er een jongen, en hoewel ik hem niet had herkend wist ik gelijk waar hij woonde (tenminste dat hoop ik maar)nadat hij triomfantelijk sprak: ga je volgende keer een showtje weggeven buuf?
Hoewel ik een vurig hoopte dat er een adequate reactie uit mn mond zou vloeien wist ik niks te bedenken en met de bekende rode blosjes op de wangen glimlachte ik de vraag van me af en bedacht ik dat nieuwe werkende luxaflexen vragen voor mijn verjaardag niet eens zo’n heel gek idee zou zijn…
Een vriendin en haar moeder gingen naar het strand (Oké oke naar een plas, in Zwolle is er geen zee) en vroegen me mee. Uiteraard was ik enthousiast tot het moment dat ik het doorhad dat we op het naaktstrand gingen liggen. Het was even slikken om haar moeder naakt te zien, laat staan de 50 andere op het strand. De eerste tien minuten waren de rode blosjes op mn wangen niet weg te krijgen en ik dwong mezelf de moeder recht in de ogen aan te kijken als ze iets vroeg, bang dat ze zou denken dat ik haar lichaamsdelen uitcheckte (waar ik uiteraard niet aan kon ontkomen…op dat soort moment lijden de ogen een geheel eigen leven) En hoewel naakt went is het toch niet aan mij besteed, mij zul je niet topless op het strand tegen komen.
Ik zou mezelf dus absoluut niet omschrijven als naturist maar menig tijd spendeer ik toch wel naakt voor mn raam. Waarom? Nee niet omdat op de wallen alle kamers al waren verhuurd, maar gewoon omdat ik me nog niet heb aangekleed heb na het douchen, mn badjas dan half open hangt en ik zingend door mn kamertje aan het dartelen ben en ervan overtuigd ben dat niemand naar binnen kijkt. Ik heb eens geteld vanuit huizen ik bekeken kan worden en kwam op 12 huizen uit die in principe recht in mijn raam zouden kunnen kijken, maar ervan overtuigd dat niemand ooit zou doorhebben dat hun buurmeisje ontzettend loopt te tippelen, heb ik me daar altijd weinig van aangetrokken.
Tót ik gisteren wederom met een halfopen duster door mijn kamer liep, terwijl ik over de phone een gesprek met mn moeder voerde die vroeg of ik nog dingen wist voor mn verjaardag. Opeens had ik door dat vanuit de tuin van één van de buren wat werd geroepen en in een reflex bukte in onder het raam (wat er natuurlijk heel erg geestig uit moet hebben gezien, aangezien 1 kant van mn kamer zowat enkel bestaat uit raam en ik nergens naartoe zou kunnen zonder gezien te worden, mits op handen en voeten) Al kruipend bereikte ik dus mn kast, maar om die open te doen moest ik toch echt uit deze positie. Toen ik opstond hadden de 3 paar ogen die eerder naar binnen hadden gekeken gelukkig hun gesprek voortgezet en haastig kleedde ik me aan. Toen ik naar de buurtsuper liep passeerde er een jongen, en hoewel ik hem niet had herkend wist ik gelijk waar hij woonde (tenminste dat hoop ik maar)nadat hij triomfantelijk sprak: ga je volgende keer een showtje weggeven buuf?
Hoewel ik een vurig hoopte dat er een adequate reactie uit mn mond zou vloeien wist ik niks te bedenken en met de bekende rode blosjes op de wangen glimlachte ik de vraag van me af en bedacht ik dat nieuwe werkende luxaflexen vragen voor mijn verjaardag niet eens zo’n heel gek idee zou zijn…
Abonneren op:
Posts (Atom)