Mr. Sandman

Zoals elk jaar zat m’n moeder ook dit jaar weer bloedfanatiek voor de tv. Domino-day is bij ons één van de dingen die elk jaar met het hele gezin word gevolgd. M’n moeder had er zelfs speciaal vrij voor genomen! Met de nodige zakken chips en flessen cola in de aanslag kon het spektakel dan eindelijk beginnen. Vooral mn moeder deed het voorkomen alsof het een kwestie van leven en dood was. Ze sprong op en neer en 'gilde' het gesmoord van schrik, teleurstelling of blijdschap uit. En ja, ik deed inderdaad net zo hard mee.

Het hele domino gebeuren deed me een beetje denken aan wat m’n tante (die geregeld tijd doorbrengt in Tibet) wel eens had verteld over zandmandala’s. De Tibetaanse monniken zitten wekenlang aan een zandtekening te werken. Deze zogeheten zandmandala’s staan symbool voor een ‘zuivere wereld waarin iedereen gelukkig is en geen lijden ondergaat’. Als de zandmandala af is word het hele zooitje bijelkaar geveegd en word het zand uitgestrooid over een rivier en word er weer van voor af aan begonnen met een nieuwe mandala. De les die hieruit getrokken dient te worden is dat het leven nét zo vergankelijk is, en dat schijnt een heilzame werking te hebben.

Hoewel ik betwijfel dat de dominobouwers er ook zo’n diepe filosofie op na houden, moet het toch even slikken voor ze zijn om te zien dat het werk, waar ze wékenlang hun zweet en tranen hebben ingestopt, in 2 uur is weggevanished.

Hoe het ook zijt, Nederland is weer een record rijker, maar eerlijk is eerlijk; zij liever dan ik!