Het was op een camping in Frankrijk. Thijs heette hij en hij had net een mooie zilveren ketting gekocht met een hartje eraan….
Hij was het vakantie vriendje van mijn zus. En alles wat mijn zus had, wou ik ook. Nou hoefde ik niet persé Thijs, maar Patrick was ook wel leuk. Die had ik denet gespot bij de pingpong tafel en omdat hij het laatst over bleef met ‘rond de tafel’ steeg hij natuurlijk aanzienlijk in mijn waardering.
Overigens was hij niet zo into girls, maar toen zijn vriend hem uitdaagde om aan iemand (in general) verkering te vragen, antwoordde hij stoer dat hij dat wel durfde. Kennelijk was het hem opgevallen dat ik hem al een tijdje schaapachtig stond aan te gapen, dus was ik zijn perfecte prooi.
P. ‘Hé, jij bent het zusje van Evelien toch?’
Ik ‘Ja’
P. ‘Wil je verkering met me’
Ik ‘Hihihi ja’ ...en toen rende ik weg… mijn eerste keer verkering...
Ik heb daarna overigens nooit meer met hem gepraat, want toen Thijs diezelfde middag het zilveren kettinkje aan mijn zus gaf, maakte ze de verkering uit (uiteraard nam ze het kado wel aan, haha smart girl) en waren jongens weer stom…
Wat was vroeger alles toch makkelijk, maar toch is er niet heel veel veranderd...
Want soms zijn jongens nog steeds stom,
en ik moet toegeven dat ik zo af en toe nog steeds weg ren...
In the name of LOVE
De liefde.
Er is maar weinig dat ons zoveel geluk en blijdschap geeft en dat tegelijkertijd zoveel verdriet en wanhoop kan veroorzaken. De liefde is het meest gebruikte thema in muziek, films, musicals, literatuur en poëzie. Een onuitputtende bron van gespreksstof en één van de belangrijkste gespreksonderwerpen van vrouwen over de hele wereld.
Neem nou mijn vriendin, normaal gesproken altijd de stabiele factor binnen onze vriendengroep, maar afgelopen jaar is ze smoorverliefd geworden op een exchange studente uit Amerika. Het land van haar dromen. Perfecte combo dus…moest het nou niet zo zijn dat de exchange alweer terug is gevlogen, een eigen leven heeft…en nog niet helemaal uit de kast is.
Normaal gesproken ben ik altijd de persoon met de roze bril op, die zelfs bij een aangespoelde walvis een romantisch liefdesverhaal kan bedenken, maar nu is zij het. Het was M. voor en M. na. Volgends één van mijn wijze boeken maakt je lichaam een bepaalde stof aan (dopamine) als je verliefd bent, wat ervoor zorgt dat je hersenen niet veel verschillen met hoe ze functioneren als je cocaïneverslaafd bent. En in dit geval ging dat redelijk op. Vanwege het tijdsverschil zette ze d’r wekker élke dag om 6 uur zodat ze konden skypen, en dat 2 maanden lang. En nu…was het dan eindelijk zover…M had de stap durven te zetten en had haar moeder ingelicht, waarnaar mijn lieve vriendin gelijk haar ticket heeft geboekt naar The States; The Land of Love onder het motto: ‘het is de liefde van mn leven,ik kan haar toch niet laten gaan’!
Klinkt romantisch met een happy end, maar wat dan?
De realiteit is dat ze een studievertraging oploopt, wat uiteraard geld kost, wat nog bovenop de schuld komt die ze heeft van eerdere reizen naar Amerika en uiteindelijk zal ze toch moeten terug komen naar Nederland, al is het maar om haar studie af te maken.
Maar of ik denk dat dat het waard is? Zeker!
Ik heb haar nog nooit zo gelukkig gezien! Wie niet waagt wie niet wint en geld neem je toch niet mee als je dood bent. Ik ben supertrots op haar dat ze deze stap durft te nemen!
Ik hoop dat als ze weer terug is, ze zich in dezelfde zevende hemel bevind als dat ze nu is, maar zo niet, zal ze zichzelf nooit kunnen verwijten dat ze de liefde geen kans heeft gegeven!
Er is maar weinig dat ons zoveel geluk en blijdschap geeft en dat tegelijkertijd zoveel verdriet en wanhoop kan veroorzaken. De liefde is het meest gebruikte thema in muziek, films, musicals, literatuur en poëzie. Een onuitputtende bron van gespreksstof en één van de belangrijkste gespreksonderwerpen van vrouwen over de hele wereld.
Neem nou mijn vriendin, normaal gesproken altijd de stabiele factor binnen onze vriendengroep, maar afgelopen jaar is ze smoorverliefd geworden op een exchange studente uit Amerika. Het land van haar dromen. Perfecte combo dus…moest het nou niet zo zijn dat de exchange alweer terug is gevlogen, een eigen leven heeft…en nog niet helemaal uit de kast is.
Normaal gesproken ben ik altijd de persoon met de roze bril op, die zelfs bij een aangespoelde walvis een romantisch liefdesverhaal kan bedenken, maar nu is zij het. Het was M. voor en M. na. Volgends één van mijn wijze boeken maakt je lichaam een bepaalde stof aan (dopamine) als je verliefd bent, wat ervoor zorgt dat je hersenen niet veel verschillen met hoe ze functioneren als je cocaïneverslaafd bent. En in dit geval ging dat redelijk op. Vanwege het tijdsverschil zette ze d’r wekker élke dag om 6 uur zodat ze konden skypen, en dat 2 maanden lang. En nu…was het dan eindelijk zover…M had de stap durven te zetten en had haar moeder ingelicht, waarnaar mijn lieve vriendin gelijk haar ticket heeft geboekt naar The States; The Land of Love onder het motto: ‘het is de liefde van mn leven,ik kan haar toch niet laten gaan’!
Klinkt romantisch met een happy end, maar wat dan?
De realiteit is dat ze een studievertraging oploopt, wat uiteraard geld kost, wat nog bovenop de schuld komt die ze heeft van eerdere reizen naar Amerika en uiteindelijk zal ze toch moeten terug komen naar Nederland, al is het maar om haar studie af te maken.
Maar of ik denk dat dat het waard is? Zeker!
Ik heb haar nog nooit zo gelukkig gezien! Wie niet waagt wie niet wint en geld neem je toch niet mee als je dood bent. Ik ben supertrots op haar dat ze deze stap durft te nemen!
Ik hoop dat als ze weer terug is, ze zich in dezelfde zevende hemel bevind als dat ze nu is, maar zo niet, zal ze zichzelf nooit kunnen verwijten dat ze de liefde geen kans heeft gegeven!
Zelfmutilatie in een opwelling
Hoewel er genoeg mensen zijn die niet lekker in hun vel zitten en zichzelf verwonden, zelfmutilatie, om zich beter te voelen was mijn situatie toch een beetje anders.
Samen met een vriendin lagen we lekker te genieten in het zonnetje in het park.
En hoewel we onze studieboeken hadden meegenomen, heeft wederom geen enkele blz het zonlicht mogen aanschouwen. We keuvelde lekker wat af, voornamelijk over het tekort aan spanning en sensatie in ons leven. Hoewel we dromerig allerlei scenario’s in ons hoofd haalden wat we allemaal wel niet zouden kunnen doen, opperde mijn lieftallige vriendin ineens; waarom laten we nu geen piercing ergens zetten? Eh...Ja inderdaad…waarom niet? Zo gezegd zo gedaan…
Ik was als eerste aan de beurt…terwijl de man ons op ons gemak probeerde de stellen (mn vriendin was zichtbaar meer gespannen dan ik voor mijn eigen piercing),vertelde hij dat hij huisarts was, maar dat hij daarnaast deze praktijk had. Beiden zagen wij onze kans schoon om de arme man uit te horen over van alles en nog wat, wat erop neer kwam dat we voor de tweede keer seksuele voorlichting kregen. Een half uur, 2 piercings en nog meer seksuele informatie later verlieten we de piercing studio al gierend van het lachen…
Toen we onze piercings trots showde aan vriendin nr 3, klakte ze met haar tong maar kon er toch om lachen. Overigens toen we de week erna terug moesten voor controle, ging ze aan de balie staan, om eveneens een spontane actie te begaan; en jawel…ook bij haar werd er een stuk metaal door haar lichaam geboord…
What can I say? Girls just wanna have fun!
Samen met een vriendin lagen we lekker te genieten in het zonnetje in het park.
En hoewel we onze studieboeken hadden meegenomen, heeft wederom geen enkele blz het zonlicht mogen aanschouwen. We keuvelde lekker wat af, voornamelijk over het tekort aan spanning en sensatie in ons leven. Hoewel we dromerig allerlei scenario’s in ons hoofd haalden wat we allemaal wel niet zouden kunnen doen, opperde mijn lieftallige vriendin ineens; waarom laten we nu geen piercing ergens zetten? Eh...Ja inderdaad…waarom niet? Zo gezegd zo gedaan…
Ik was als eerste aan de beurt…terwijl de man ons op ons gemak probeerde de stellen (mn vriendin was zichtbaar meer gespannen dan ik voor mijn eigen piercing),vertelde hij dat hij huisarts was, maar dat hij daarnaast deze praktijk had. Beiden zagen wij onze kans schoon om de arme man uit te horen over van alles en nog wat, wat erop neer kwam dat we voor de tweede keer seksuele voorlichting kregen. Een half uur, 2 piercings en nog meer seksuele informatie later verlieten we de piercing studio al gierend van het lachen…
Toen we onze piercings trots showde aan vriendin nr 3, klakte ze met haar tong maar kon er toch om lachen. Overigens toen we de week erna terug moesten voor controle, ging ze aan de balie staan, om eveneens een spontane actie te begaan; en jawel…ook bij haar werd er een stuk metaal door haar lichaam geboord…
What can I say? Girls just wanna have fun!
Mrs. Ingalls
De vriendenboekjes van vroeger, we kennen ze allemaal…
Naast het poëziealbum dat ingevuld moest worden door al je vriendinnetjes, leraren, tantes, ooms en buren hadden we ook een vrienden boekje waarin je je favoriete kleur, favo eten, favo boek en al dat soort meer invulde. Nu heb ik er gisteren in de kroeg maar liefst drie van deze boekjes moeten invullen…Why? Drie vrienden uit Amerika zullen aankomende week terug naar huis keren en de bedoeling is dat ze met dit boekje op zak en natuurlijk 10000 foto’s ons nooit zullen vergeten.
Nu viel mij op dat vrijwel iedereen bij het kopje; Wat wil je later worden opschreef dat ze rijk en beroemd willen worden later. Wat is die drang toch? Dat maakt dat we beroemd willen worden? Wat is daar zo nou ongelooflijk geweldig aan? Je kan geen stap zetten zonder dat je bekritiseert word, je word altijd door iedereen en alles in de gaten gehouden en mensen die je nog nooit in je leven hebt ontmoet koesteren haat en jaloezie tegen je enkel door hoe de media jou persoontje in het daglicht heeft gezet.
In vroegere vriendenboekjes schreef ik altijd dat ik óf non óf zangeres zou willen worden (wat Sister Act allemaal wel niet teweeg kan brengen),maar nu moest ik me toch eens spreekwoordelijk achter de oren krabben. Wat wil ik nou eigenlijk worden als ik later groot ben? Wat wil ik nou het liefst?
Enorm rijk zijn? Omdat ik dan alle mooie plekjes van de wereld zou kunnen aanschouwen met eigen ogen, omdat ik dan nooit zou hoeven op te letten met shoppen hoeveel ik uitgeef, omdat ik dan mijn eigen stokerij zou kunnen beginnen waarin ik wodka maak vernoemt naar mijn eigen persoontje, omdat ik dan mogelijk de geschiedenis boeken in zal gaan en mensen mijn naam & mijn imperium nog steeds in hun mond zouden kunnen nemen nadat ik allang ben vergaan tot stof..?
Ik zou al dat geld dus willen hebben om mijn geluk te kopen, maar stiekem, stiekem… word ik eigenlijk gewoon gelukkig van een vogeltje dat fluit, de geur van regen op een zomerse dag, mijn vriendinnetjes en de streken die we uithalen, een moeilijk gerecht dat is gelukt, een oude dame in de bus die een praatje begint over haar kat en al dat soort meer…
So FYI Ik heb maar ingevuld dat ik de vrouw van Charles Ingalls zou willen worden, een synoniem voor het simpele gelukkige leven met mensen om me heen die van me houden!
Naast het poëziealbum dat ingevuld moest worden door al je vriendinnetjes, leraren, tantes, ooms en buren hadden we ook een vrienden boekje waarin je je favoriete kleur, favo eten, favo boek en al dat soort meer invulde. Nu heb ik er gisteren in de kroeg maar liefst drie van deze boekjes moeten invullen…Why? Drie vrienden uit Amerika zullen aankomende week terug naar huis keren en de bedoeling is dat ze met dit boekje op zak en natuurlijk 10000 foto’s ons nooit zullen vergeten.
Nu viel mij op dat vrijwel iedereen bij het kopje; Wat wil je later worden opschreef dat ze rijk en beroemd willen worden later. Wat is die drang toch? Dat maakt dat we beroemd willen worden? Wat is daar zo nou ongelooflijk geweldig aan? Je kan geen stap zetten zonder dat je bekritiseert word, je word altijd door iedereen en alles in de gaten gehouden en mensen die je nog nooit in je leven hebt ontmoet koesteren haat en jaloezie tegen je enkel door hoe de media jou persoontje in het daglicht heeft gezet.
In vroegere vriendenboekjes schreef ik altijd dat ik óf non óf zangeres zou willen worden (wat Sister Act allemaal wel niet teweeg kan brengen),maar nu moest ik me toch eens spreekwoordelijk achter de oren krabben. Wat wil ik nou eigenlijk worden als ik later groot ben? Wat wil ik nou het liefst?
Enorm rijk zijn? Omdat ik dan alle mooie plekjes van de wereld zou kunnen aanschouwen met eigen ogen, omdat ik dan nooit zou hoeven op te letten met shoppen hoeveel ik uitgeef, omdat ik dan mijn eigen stokerij zou kunnen beginnen waarin ik wodka maak vernoemt naar mijn eigen persoontje, omdat ik dan mogelijk de geschiedenis boeken in zal gaan en mensen mijn naam & mijn imperium nog steeds in hun mond zouden kunnen nemen nadat ik allang ben vergaan tot stof..?
Ik zou al dat geld dus willen hebben om mijn geluk te kopen, maar stiekem, stiekem… word ik eigenlijk gewoon gelukkig van een vogeltje dat fluit, de geur van regen op een zomerse dag, mijn vriendinnetjes en de streken die we uithalen, een moeilijk gerecht dat is gelukt, een oude dame in de bus die een praatje begint over haar kat en al dat soort meer…
So FYI Ik heb maar ingevuld dat ik de vrouw van Charles Ingalls zou willen worden, een synoniem voor het simpele gelukkige leven met mensen om me heen die van me houden!
Cornflakes en Sex
Toen ik de AH inliep afgelopen week waren de Kelloggs Cornflakes in de aanbieding. Normaal gesproken houd ik van een steviger ontbijt..maar hier zaten stukjes chocolade in en de verpakking beloofde me dat ik binnen 3 weken kilo’s kwijt zou zijn. Prima dus! Met mijn obsessieve compulsieve drang om alles te googlen stuitte ik overigens op het volgende feit: Kelloggs Cornflakes zijn bedoeld om masturbatie tegen te gaan! Wat? Ja het is heus!
De bedenker van cornflakes was John Harvey Kelloggg. Deze zwaar gelovige man leefde in de zeer puriteinse 19e eeuw. In die tijd zag men masturbatie als een grote zonde die bestreden moest worden. Om masturbatie tegen te gaan bedacht John Kellogg daarom een ontbijt met ingrediënten die in de 19e eeuw bekend stonden om hun lustremmende werking. Het resultaat draagt nog altijd de naam van de bedenker: Kellogg Cornflakes.
Lustremmende werking dus, laag libido, en dus geen calorieën verbranden met een stevige vrijpartij (wat ongeveer zo'n 356 calorieën zijn). Dat strookt dus niet met wat er op de verpakking staat…of toch? Stel je hebt idd een laag libido, maar je vriend wilt toch wel heel erg graag, en je geeft maar toe. Om het zo snel mogelijk achter de rug te laten zijn fake je je orgasme(315c). Met als resultaat dat je 203 meer calorieën verbrand dan als je een echt orgasme (112c) zou beleven…dus inderdaad van Kelloggs val je af!
De bedenker van cornflakes was John Harvey Kelloggg. Deze zwaar gelovige man leefde in de zeer puriteinse 19e eeuw. In die tijd zag men masturbatie als een grote zonde die bestreden moest worden. Om masturbatie tegen te gaan bedacht John Kellogg daarom een ontbijt met ingrediënten die in de 19e eeuw bekend stonden om hun lustremmende werking. Het resultaat draagt nog altijd de naam van de bedenker: Kellogg Cornflakes.
Lustremmende werking dus, laag libido, en dus geen calorieën verbranden met een stevige vrijpartij (wat ongeveer zo'n 356 calorieën zijn). Dat strookt dus niet met wat er op de verpakking staat…of toch? Stel je hebt idd een laag libido, maar je vriend wilt toch wel heel erg graag, en je geeft maar toe. Om het zo snel mogelijk achter de rug te laten zijn fake je je orgasme(315c). Met als resultaat dat je 203 meer calorieën verbrand dan als je een echt orgasme (112c) zou beleven…dus inderdaad van Kelloggs val je af!
Blauwvinger
Als Zwollenaar word je geboren als blauwvinger. Een geuzennaam die afstamt van gebeurtenissen uit de middeleeuwen. De blauwvingers zijn er dan ook trots op om zo door het leven te gaan en in ons Zwolse lied word dat duidelijk geuit
“Ik ben een Zwollenaar, een echte Zwollenaar.
Ik doe niet vaak zo raar, in 't volle openbaar.
Onder de Peperbus, is 't leven glad en knus.
Bekijk m'n vingers maar, ik ben een Zwollenaar! ”
Sinds ik in Breda woon ben ik toch een beetje m’n Zwolse identiteit kwijt geraakt. Ik kom niet langer meer uit Zwolle, maar ik ben ook weer geen Bredase. Toch heb ik me laatst een heuse blauwvinger gevoeld in de Parel van het Zuiden. Hoe? Tja…als je blauw in de kroeg bent en een superinteressant verhaal probeer te vertellen, heb je niet helemaal door wat er allemaal om je heen gebeurt. Dus als je dan in de deuropening staat met je vingers bij de scharnieren en iemand de deur dichtgooit… ...een echte blauwvinger
“Ik ben een Zwollenaar, een echte Zwollenaar.
Ik doe niet vaak zo raar, in 't volle openbaar.
Onder de Peperbus, is 't leven glad en knus.
Bekijk m'n vingers maar, ik ben een Zwollenaar! ”
Sinds ik in Breda woon ben ik toch een beetje m’n Zwolse identiteit kwijt geraakt. Ik kom niet langer meer uit Zwolle, maar ik ben ook weer geen Bredase. Toch heb ik me laatst een heuse blauwvinger gevoeld in de Parel van het Zuiden. Hoe? Tja…als je blauw in de kroeg bent en een superinteressant verhaal probeer te vertellen, heb je niet helemaal door wat er allemaal om je heen gebeurt. Dus als je dan in de deuropening staat met je vingers bij de scharnieren en iemand de deur dichtgooit… ...een echte blauwvinger
Nineteen!
Ik lig op mn rug en staar naar boven. Ik zou nu natuurlijk kunnen zeggen dat ik diep aan het filosoferen was, maar de werkelijkheid gebied me te vertellen dat mijn benen me van de drank niet meer konden dragen en mijn evenwichtsorgaan volledig van slag was. In vergelijking met vorig jaar was had ik toch zeker progres gemaakt; waar ik op mn 18e verjaardag nog de hele dag boven de wc heb gehangen , was ik dit jaar al een dikke week bezig met feesten (In Zwolle voor familie, in Zwolle voor vrienden, in Breda voor de ene vriendengroep, een verrassingsfeestje van mn lieve vrienidnnetjes en uiteindelijk het grote feest in Breda) zónder enige problemen. Mijn 19e verjaardag gisteren was dan ook super tót ik op de fiets stapte om naar de stad te gaan. Als je zoveel promille in je bloed hebt speelt je leven zich vertraagd voor je ogen af en het duurde dan ook even voor ik doorhad dat ik met mn neus op de stoep van de buren lag. Gelukkig heb ik allemaal lieve vriendjes en vriendinnetjes (en huisgenootjes) de me hebben getild en verzorgd omdat ik als drama Queen ervan was overtuigd dat mn enkel gebroken was. Gelukkig is ie ‘enkel’ (haha) lichtelijk gekneusd met ergens een breukje
Hówever ik heb geweldige vriendjes en vriendinnetjes en het was top en iedereen bedankt voor de belletjes, krabbeltjes ,smsjes, kaartjes maar natuurlijk bovenal jullie aanwezigheid!
Hówever ik heb geweldige vriendjes en vriendinnetjes en het was top en iedereen bedankt voor de belletjes, krabbeltjes ,smsjes, kaartjes maar natuurlijk bovenal jullie aanwezigheid!
De buurtnaturist
Ooit ben ik eens op een naaktstrand terecht gekomen.
Een vriendin en haar moeder gingen naar het strand (Oké oke naar een plas, in Zwolle is er geen zee) en vroegen me mee. Uiteraard was ik enthousiast tot het moment dat ik het doorhad dat we op het naaktstrand gingen liggen. Het was even slikken om haar moeder naakt te zien, laat staan de 50 andere op het strand. De eerste tien minuten waren de rode blosjes op mn wangen niet weg te krijgen en ik dwong mezelf de moeder recht in de ogen aan te kijken als ze iets vroeg, bang dat ze zou denken dat ik haar lichaamsdelen uitcheckte (waar ik uiteraard niet aan kon ontkomen…op dat soort moment lijden de ogen een geheel eigen leven) En hoewel naakt went is het toch niet aan mij besteed, mij zul je niet topless op het strand tegen komen.
Ik zou mezelf dus absoluut niet omschrijven als naturist maar menig tijd spendeer ik toch wel naakt voor mn raam. Waarom? Nee niet omdat op de wallen alle kamers al waren verhuurd, maar gewoon omdat ik me nog niet heb aangekleed heb na het douchen, mn badjas dan half open hangt en ik zingend door mn kamertje aan het dartelen ben en ervan overtuigd ben dat niemand naar binnen kijkt. Ik heb eens geteld vanuit huizen ik bekeken kan worden en kwam op 12 huizen uit die in principe recht in mijn raam zouden kunnen kijken, maar ervan overtuigd dat niemand ooit zou doorhebben dat hun buurmeisje ontzettend loopt te tippelen, heb ik me daar altijd weinig van aangetrokken.
Tót ik gisteren wederom met een halfopen duster door mijn kamer liep, terwijl ik over de phone een gesprek met mn moeder voerde die vroeg of ik nog dingen wist voor mn verjaardag. Opeens had ik door dat vanuit de tuin van één van de buren wat werd geroepen en in een reflex bukte in onder het raam (wat er natuurlijk heel erg geestig uit moet hebben gezien, aangezien 1 kant van mn kamer zowat enkel bestaat uit raam en ik nergens naartoe zou kunnen zonder gezien te worden, mits op handen en voeten) Al kruipend bereikte ik dus mn kast, maar om die open te doen moest ik toch echt uit deze positie. Toen ik opstond hadden de 3 paar ogen die eerder naar binnen hadden gekeken gelukkig hun gesprek voortgezet en haastig kleedde ik me aan. Toen ik naar de buurtsuper liep passeerde er een jongen, en hoewel ik hem niet had herkend wist ik gelijk waar hij woonde (tenminste dat hoop ik maar)nadat hij triomfantelijk sprak: ga je volgende keer een showtje weggeven buuf?
Hoewel ik een vurig hoopte dat er een adequate reactie uit mn mond zou vloeien wist ik niks te bedenken en met de bekende rode blosjes op de wangen glimlachte ik de vraag van me af en bedacht ik dat nieuwe werkende luxaflexen vragen voor mijn verjaardag niet eens zo’n heel gek idee zou zijn…
Een vriendin en haar moeder gingen naar het strand (Oké oke naar een plas, in Zwolle is er geen zee) en vroegen me mee. Uiteraard was ik enthousiast tot het moment dat ik het doorhad dat we op het naaktstrand gingen liggen. Het was even slikken om haar moeder naakt te zien, laat staan de 50 andere op het strand. De eerste tien minuten waren de rode blosjes op mn wangen niet weg te krijgen en ik dwong mezelf de moeder recht in de ogen aan te kijken als ze iets vroeg, bang dat ze zou denken dat ik haar lichaamsdelen uitcheckte (waar ik uiteraard niet aan kon ontkomen…op dat soort moment lijden de ogen een geheel eigen leven) En hoewel naakt went is het toch niet aan mij besteed, mij zul je niet topless op het strand tegen komen.
Ik zou mezelf dus absoluut niet omschrijven als naturist maar menig tijd spendeer ik toch wel naakt voor mn raam. Waarom? Nee niet omdat op de wallen alle kamers al waren verhuurd, maar gewoon omdat ik me nog niet heb aangekleed heb na het douchen, mn badjas dan half open hangt en ik zingend door mn kamertje aan het dartelen ben en ervan overtuigd ben dat niemand naar binnen kijkt. Ik heb eens geteld vanuit huizen ik bekeken kan worden en kwam op 12 huizen uit die in principe recht in mijn raam zouden kunnen kijken, maar ervan overtuigd dat niemand ooit zou doorhebben dat hun buurmeisje ontzettend loopt te tippelen, heb ik me daar altijd weinig van aangetrokken.
Tót ik gisteren wederom met een halfopen duster door mijn kamer liep, terwijl ik over de phone een gesprek met mn moeder voerde die vroeg of ik nog dingen wist voor mn verjaardag. Opeens had ik door dat vanuit de tuin van één van de buren wat werd geroepen en in een reflex bukte in onder het raam (wat er natuurlijk heel erg geestig uit moet hebben gezien, aangezien 1 kant van mn kamer zowat enkel bestaat uit raam en ik nergens naartoe zou kunnen zonder gezien te worden, mits op handen en voeten) Al kruipend bereikte ik dus mn kast, maar om die open te doen moest ik toch echt uit deze positie. Toen ik opstond hadden de 3 paar ogen die eerder naar binnen hadden gekeken gelukkig hun gesprek voortgezet en haastig kleedde ik me aan. Toen ik naar de buurtsuper liep passeerde er een jongen, en hoewel ik hem niet had herkend wist ik gelijk waar hij woonde (tenminste dat hoop ik maar)nadat hij triomfantelijk sprak: ga je volgende keer een showtje weggeven buuf?
Hoewel ik een vurig hoopte dat er een adequate reactie uit mn mond zou vloeien wist ik niks te bedenken en met de bekende rode blosjes op de wangen glimlachte ik de vraag van me af en bedacht ik dat nieuwe werkende luxaflexen vragen voor mijn verjaardag niet eens zo’n heel gek idee zou zijn…
Abonneren op:
Posts (Atom)