Vier jaar geleden, precies vandaag, was de dag dat mijn leven volledig op z’n kop stond
Niet alleen het mijne overigens, maar die van menig Sportacrobatiekfan.
Vier jaar geleden op 11 oktober in Thessaloniki, Griekenland behaalde ik namelijk met mijn toenmalige acropartner Anne-Jane Verdonk de bronzen plaats op de Europese Kampioenschappen Jeugd. Dat was op zich natuurlijk al bijzonder genoeg, maar wat het al te meer speciaal maakte, was dat het de eerste medaille uit de Nederlandse geschiedenis was! Meerdere nationale titels, zowel bij de jeugd als bij de senioren, waren al in mn bezit maar dit was natuurlijk wel het kroontje op het harde werk.
Nu, vier jaar later, lijd ik natuurlijk een heel ander leven en lijkt dat gedisciplineerde leven ver weg. De muffe geur van het achteraf zaaltje waarin we trainden, even snel een praatje maken bij de magnesiumbak, de verzadigdheid na een zware training, de goedkeurende blik van de coach, al de kleine ritueeltjes die ik voor mezelf verzon for good luck, het zweet, de tranen, doorzettingsvermogen, samenhorigheid, vlinders in je buik op de wedstrijddag, maar boven alles; de trots….lijkt zo ver weg.
Heimwee heb ik als ik naar een wedstrijd ga en gespannen op uitslagen wacht online. Toch zou ik het allemaal niet meer kunnen opbrengen, maar het blijft voor mij natuurlijk de mooiste sport op de hele wereld! Het is alleen zo jammer dat weinig mensen in Nederland het kennen..
Een gymgenootje van me is eens bij Peter Jan Rens geweest bij het programma ‘Geef nooit op’ met als wens dat onze mooie sport bekender zou worden, maar jammer genoeg heeft dat vrij weinig effect gehad.
Dus daarom bij deze; voor iedereen die de mooiste sport van de wereld wilt aanschouwen met eigen ogen, check it out:
(De toren op 2:38 en 5:40 zijn mijn favoriet...but then again...its áll amazing! Aint it?!)
p.s. De tweede bronzen medaille is inmiddels afgelopen EK binnengesleept, gefeliciteerd Mark en Leon!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten