Ik sta met voor de spiegel met een borstel in mn hand.
'Hoe vaker je je haar borstelt, hoe meer je haar gaat glanzen' zei mn moeder altijd.
Ik had er vroeger echt een hékel aan. Zoals ik eerder al scheef; ik was altijd het meisje dat meedeed aan ruige spelletjes met de jongens. Mn moeder deed altijd haar best om me met een mooie franse vlecht naar school te sturen, maar na het eerste uur was die er natuurlijk alweer helemaal uitgezakt. Ik weet nog dat ze me op de dag van de schoolfoto duidelijke instructies gaf om tijdens het speelkwartier, net als mn brave zus, rustige meisjes spelletjes te doen, want anders zou ik weer een pasfoto verpesten. Mijn haar, dat ik tot over mn billen had laten groeien, zat dan ook altijd vol klitten.
‘Als je nou nog één keer gilt als ik je haar borstel, knip ik je haar eraf’
En zo geschiedde het dat ik voortaan in groep 4 met een jongenskapsel door het leven moest gaan. Het ergste wat ik me kan herinneren is dat ik eindelijk met de meisjes een theekransje ging doen. Máár nu moest ik ‘de vader’ zijn...omdat ik de enige was met zulk kort haar (en misschien omdat ik zo ruig was haha). Verschrikkelijk vond ik het!
Inmiddels heb ik gelukkig weer een weelderige lange bos, die ik echt nooit zal kortwieken.
En terwijl ik voor die spiegel sta, besluit ik weer verder te gaan met waar ik mee bezig was;
Het immiteren van Celion Dion met de ‘microfoon’ in mn hand..
‘Its all coming back to me nohoooooow’
Geen opmerkingen:
Een reactie posten