‘Je raad nóóit wat ik afgelopen week heb gedaan!!’ gilde ik uit naar mn vriendin die me in versnelde pas tegemoet kwam lopen
‘Ik heb een auto gekocht!’gilde ik verder
‘Noooo Way’ zei ze met grote ogen ‘Een echte?’
‘Júp! Een Volvo 440, rood met maar 160.000 op de teller!’
‘Maar Marjolein, je hebt niet eens een rijbewijs’
Ehm, en zo zit het inderdaad, ik heb geen rijbewijs, sterker nog ik heb nog nimmer achter het stuur gezeten, maar wél een auto.
Rijlessen nemen zit er voorlopig nog niet in en daarbij doen m’n fiets en OV het prima. Ik heb nooit iets met auto’s gehad. Ik heb er dan ook nul verstand van en ik vind het nog minder interessant. De enige auto die ooit mijn interesse heeft gehad is een klein geel autootje genaamd Brum.
Maar nu mn eigen Volvo dus, nouja….mét vriendlief(die wél een rijbewijs heeft) dan.
We gaan namelijk aankomende zomer touren door Frankrijk en daarvoor heb je nou eenmaal een auto nodig. Na de vakantie (als ie het dan tenminste nog doet) gaan we ‘m weer verkopen.
Maar tot die tijd geniet ik, op de passagiersstoel dan, toch wel echt van onze mooie rooie vriend!
Foto’s volgen!
De koffietoyboy van Dolce Gusto
Moederdag,
Vroeger waren mijn Moederdag cadeautjes nog origineel. Een beschilderde doos (die nog stééds op zolder ligt, jáwel), een vingerverf tekening of een dansje op Spice Girls’ toepasselijke nummer ‘mama I love you’ waren toen genoeg om mn moeders ogen te doen stralen.
Tegenwoordig kom ik met een mooie tekening waarschijnlijk niet meer weg (al moet ik eerlijk bekennen dat ik het nog niet geprobeerd heb). Met bloemen, chocola, parfum, en andere ‘typische’ vrouwen dingen behoor je je moeder te verwennen. Maar erg origineel is het niet. En daarbij zou ik haar waarschijnlijk blijer maken met een huishoudhulp oid.
Daarom heeft Nescafé Dolce Gusto een speciale actie voor Moederdag; de ‘Koffieboy’ in het leven geroepen. Een wát? Ja een koffieboy dus...Een soort van toyboy die op Moederdag voor jouw moeder (als je wint tenminste) een heerlijk kopje koffie komt zetten! Ik zeg; BRILJANT!
Happy Mothersday!
Vroeger waren mijn Moederdag cadeautjes nog origineel. Een beschilderde doos (die nog stééds op zolder ligt, jáwel), een vingerverf tekening of een dansje op Spice Girls’ toepasselijke nummer ‘mama I love you’ waren toen genoeg om mn moeders ogen te doen stralen.
Tegenwoordig kom ik met een mooie tekening waarschijnlijk niet meer weg (al moet ik eerlijk bekennen dat ik het nog niet geprobeerd heb). Met bloemen, chocola, parfum, en andere ‘typische’ vrouwen dingen behoor je je moeder te verwennen. Maar erg origineel is het niet. En daarbij zou ik haar waarschijnlijk blijer maken met een huishoudhulp oid.
Daarom heeft Nescafé Dolce Gusto een speciale actie voor Moederdag; de ‘Koffieboy’ in het leven geroepen. Een wát? Ja een koffieboy dus...Een soort van toyboy die op Moederdag voor jouw moeder (als je wint tenminste) een heerlijk kopje koffie komt zetten! Ik zeg; BRILJANT!
Happy Mothersday!
Marjolaine et les Millionaires
Op weg naar school kom ik zo nu en dan een houten ooievaar tegen met een doek & plastic baby in de bek. Volwassen mensen, die zonder meer weten dat het hele beest er niks mee te maken heeft, zetten zulke geverfde houten planken in de tuin om mensen te laten weten dat er een kind geboren is. Ze willen het heugelijke feit dat ze samen een nieuwe wereldburger hebben geproduceerd vieren.
Ik denk dat iedereen zich wel eens heeft afgevraagd wat er van zichzelf terecht was gekomen als we ergens anders geboren zou zijn. Zelf zou ik kiezen voor een land met méér zon en minder regeltjes. Maar stiekem komen we in het buitenland er vaak achter dat we het in Nederland toch wel goed hebben getroffen.
That is, behálve als ik in Frankrijk geboren zou zijn..
Iedereen die mij een beetje kent weet dat ik door mijn gesprekken heen altijd Franse zinnen gooi. Frans vind ik namelijk een prachtige taal, trés joli.
Stiekem heeft er altijd al een kleine Française in mij gewoond. Ik zie mezelf al helemaal door de straten van Parijs zwerven in een gracieux fladderend jurkje met onder m’n arm een rieten mandje geklemd, gevuld met fromage en baquettes. ’s Avonds zou ik in een tres chique restaurant zitten en tijdens het eten mn sierlijke dunne franse cigarette opsteken terwijl ik nip van mn bordeaux en arrogant klaag over vervelende toeristen in en rondom mijn trots het Louvre.
En zelfs nadat mijn tong me een beetje in de steek heeft gelaten na teveel vin zou ik nog magnifique klinken omdat Frans dat nou eenmaal is!
Laatst had ik weer eens de kans om mijn Frans te oefenen, want op miraculeuze wijze heeft mijn vertrouwde BBC plaats gemaakt voor een Franse zender. Terwijl ik iets talkshow-achtig aan het kijken was viel de naam marjolein. Of eigenlijk ‘Marshjolaine’ zoals de fransen dat zo mooi uitspreken
Van wat ik heb begrepen gaat het programma over een Marjolaine (even voor de duidelijkheid; dit is dus de Marjolein die me in de hemel voor was met het uitkiezen van landen) die uit een selectie van 10 mannen mag kiezen om lang en gelukkig mee te leven. Elke aflevering valt er eentje af en uiteindelijk blijft ze dus met 1 man over. De twist in het programma zit het ‘m erin dat zij niet weet dat de mannen miljonairs zijn!!
Tja, misschien heb ik in mn volgende leven geluk...
Ik denk dat iedereen zich wel eens heeft afgevraagd wat er van zichzelf terecht was gekomen als we ergens anders geboren zou zijn. Zelf zou ik kiezen voor een land met méér zon en minder regeltjes. Maar stiekem komen we in het buitenland er vaak achter dat we het in Nederland toch wel goed hebben getroffen.
That is, behálve als ik in Frankrijk geboren zou zijn..
Iedereen die mij een beetje kent weet dat ik door mijn gesprekken heen altijd Franse zinnen gooi. Frans vind ik namelijk een prachtige taal, trés joli.
Stiekem heeft er altijd al een kleine Française in mij gewoond. Ik zie mezelf al helemaal door de straten van Parijs zwerven in een gracieux fladderend jurkje met onder m’n arm een rieten mandje geklemd, gevuld met fromage en baquettes. ’s Avonds zou ik in een tres chique restaurant zitten en tijdens het eten mn sierlijke dunne franse cigarette opsteken terwijl ik nip van mn bordeaux en arrogant klaag over vervelende toeristen in en rondom mijn trots het Louvre.
En zelfs nadat mijn tong me een beetje in de steek heeft gelaten na teveel vin zou ik nog magnifique klinken omdat Frans dat nou eenmaal is!
Laatst had ik weer eens de kans om mijn Frans te oefenen, want op miraculeuze wijze heeft mijn vertrouwde BBC plaats gemaakt voor een Franse zender. Terwijl ik iets talkshow-achtig aan het kijken was viel de naam marjolein. Of eigenlijk ‘Marshjolaine’ zoals de fransen dat zo mooi uitspreken
Van wat ik heb begrepen gaat het programma over een Marjolaine (even voor de duidelijkheid; dit is dus de Marjolein die me in de hemel voor was met het uitkiezen van landen) die uit een selectie van 10 mannen mag kiezen om lang en gelukkig mee te leven. Elke aflevering valt er eentje af en uiteindelijk blijft ze dus met 1 man over. De twist in het programma zit het ‘m erin dat zij niet weet dat de mannen miljonairs zijn!!
Tja, misschien heb ik in mn volgende leven geluk...
We hebben weer wat te vieren!
Wat nou emancipatie? Vrouwen rennen met grote getalen weer terug naar hun vertrouwde stekkie achter het aanrecht. Waarom? Taart! Het is een ware rage! Ik heb al verschillende verhalen gelezen over vrouwen die hun baan hebben opgezegd, en dat allemaal vanwege de kersverse taart-hype!
In Amerika hebben ze het zelfs tot een heuse kunstvorm verheven en is de Wilton School of Cake Decorating & Confectionary Art in Chicago en de ‘Baking Bootcamp’ bij het American Culinary Institute in New York een feit. Nederland kan daarmee natuurlijk niet achterblijven. Overal worden de ‘taartworkshops’ om je oren gesmeten en zelfs bij Oprah zit de King of Cake regelmatig op de bank!
Ik ben gewend om alleen maar taart te eten als het feest is. Maar de taarten-hype duwt ons de taart werkelijk door de strot heen. Want naast de traditionele verjaardagstaart en huwelijkstaart hebben ze tegenwoordig ook scheidingstaarten en 18+ taarten (??). Voor praktisch elke geledenheid is er dus taart, en zelfs zonder een gelegenheid is er taart!
Máár,eerlijk is eerlijk, leuk zijn ze wel
Piece of cake?!
In Amerika hebben ze het zelfs tot een heuse kunstvorm verheven en is de Wilton School of Cake Decorating & Confectionary Art in Chicago en de ‘Baking Bootcamp’ bij het American Culinary Institute in New York een feit. Nederland kan daarmee natuurlijk niet achterblijven. Overal worden de ‘taartworkshops’ om je oren gesmeten en zelfs bij Oprah zit de King of Cake regelmatig op de bank!
Ik ben gewend om alleen maar taart te eten als het feest is. Maar de taarten-hype duwt ons de taart werkelijk door de strot heen. Want naast de traditionele verjaardagstaart en huwelijkstaart hebben ze tegenwoordig ook scheidingstaarten en 18+ taarten (??). Voor praktisch elke geledenheid is er dus taart, en zelfs zonder een gelegenheid is er taart!
Máár,eerlijk is eerlijk, leuk zijn ze wel
Piece of cake?!
thong.thong.thong.thong.thong
Eindelijk laat het zonnetje zich weer eens zien vanachter de wolken en gisteren besloot ik dan ook om vanaf school de route via het park te nemen om de lente eens goed op te snuiven
Hoewel het nog eventjes wachten is voordat de eerste bloemen hun kopjes boven de grond zullen steken zag ik tot mijn grote verbazing in de verte iets roze bij de bosjes liggen. Naarmate ik dichterbij kwam begon het me langzaam te dagen dat ik zojuist een abnormaal natuurlijk verschijnsel had ontdekt! Want op de (nog dichte) knoppen van de bosjes groeide namelijk een roze-met-paarse string!!
Soms zie je op straat wel eens een verloren handschoen liggen of kom je opeens een kwijtgeraakt baby-kwijl-doekje tegen. Maar een string? Ik vraag me werkelijk af hoe je in hemelsnaam je string kan kwijtraken?? Uit ervaring kan ik namelijk vertellen dat ie écht niet zomaar afzakt naar beneden, daarvoor is er toch echt een extra handeling nodig. En tenzij je een nóg armzaliger wildplasser bent dan ik, kan ik maar één reden bedenken om die handeling uit te voeren… En zelfs dán merk je het toch dat je m vergeten bent aan te doen op de terugweg?
Toen ik vandaag overigens weer door het park reed, zag ik dat de string was verdwenen! Iemand heeft vandaag dus serieus doelbewust de string tussen de bosjes uit gevist! Gedachtes over vieze mannetjes die op andermans ondergoed geilen ban ik snel uit, dus blijft er enkel de vrouw over die het heeft achtergelaten, wat het tafereel trouwens niet minder vreemd maakt
Maar wie de rightful owner is geweest? Ik zal het nooit weten…
Hoewel het nog eventjes wachten is voordat de eerste bloemen hun kopjes boven de grond zullen steken zag ik tot mijn grote verbazing in de verte iets roze bij de bosjes liggen. Naarmate ik dichterbij kwam begon het me langzaam te dagen dat ik zojuist een abnormaal natuurlijk verschijnsel had ontdekt! Want op de (nog dichte) knoppen van de bosjes groeide namelijk een roze-met-paarse string!!
Soms zie je op straat wel eens een verloren handschoen liggen of kom je opeens een kwijtgeraakt baby-kwijl-doekje tegen. Maar een string? Ik vraag me werkelijk af hoe je in hemelsnaam je string kan kwijtraken?? Uit ervaring kan ik namelijk vertellen dat ie écht niet zomaar afzakt naar beneden, daarvoor is er toch echt een extra handeling nodig. En tenzij je een nóg armzaliger wildplasser bent dan ik, kan ik maar één reden bedenken om die handeling uit te voeren… En zelfs dán merk je het toch dat je m vergeten bent aan te doen op de terugweg?
Toen ik vandaag overigens weer door het park reed, zag ik dat de string was verdwenen! Iemand heeft vandaag dus serieus doelbewust de string tussen de bosjes uit gevist! Gedachtes over vieze mannetjes die op andermans ondergoed geilen ban ik snel uit, dus blijft er enkel de vrouw over die het heeft achtergelaten, wat het tafereel trouwens niet minder vreemd maakt
Maar wie de rightful owner is geweest? Ik zal het nooit weten…
Leuke lesbienne gezocht voor blind-date
How so?
Daten is leuk. Bij voorbaat al. Iedereen zet op de eerste date namelijk zn beste beentje voor en is het niks? Dan proberen we die ‘gezelligheid’ in ieder geval tot het eind te faken. Daarbij is het altijd leuk om nieuwe mensen leren kennen, andere visies op dingen te horen en naar onbekende spannende verhalen te luisteren. En ach, als het écht miserabel is, heb je in ieder geval weer leuk gespreksstof voor je vriendinnen.
Een vriendin bedacht dat een blind-date nóg interessanter zou zijn. Het heeft iets spannends. Zo kwam het dat ze in de sportschool naar Mister X (ik weet de naam niet, anders zou ik kunnen hyven) liep, en hem vertelde dat hij de helemaal hét type voor haar vriendin zou zijn (ik dus) en of ie een blind-date met die vriendin zou zien zitten.
Great,
But the ‘favor’ must of course be returned. Want als ik een blind-date moet ondergaan, dan zij ook. Echter, aangezien zij op vrouwen valt, word het vinden van een date een tikkeltje lastiger. Het probleem is niet per se dat ik niet genoeg lesbiennes ken, want het meerendeel van mijn vriendinnen is lesbisch (I like to think its because of me, hehe, I just have no other explaination) dus ik kom vaak genoeg op pottenpartys. Maar het probleem met the gay-scene is dat iedereen elkaar al kent, om nog maar te zwijgen over ehm ja daarover zwijg ik dus…En kennen ze elkaar niet persoonlijk, dan is het wel de ex van de ex-scharrel ect. En het idee is juist dat het een blind-date wordt!
Maar het grootste probleem is het vinden van een dramaloze lesbische chick. Je zou denken dat omdat alle vrouwen van Venus komen, ze elkaar helemaal snappen. Nou, je hoeft maar één keer naar een gayfeest te gaan om van dat idee genezen te zijn.
Laatst was ik toevallig (of nouja toevallig, ik had zelf een ticket aangeschaft) op zo’n feest ergens in Utrecht. Ik stond op mn gemakje een biertje te bestellen aan de bar toen ik een duw in mn rug kreeg. Waar je in een heterokroeg nog een nonchalante hand langs je billen voelt glijden, pakten de (flink aangeschoten dat moet gezegd worden) vrouwen hier het toch wat ehm..opzichtiger aan. Want nadat ik me had omgedraaid werd ik me toch eens vol in mn borsten geknepen door een manwijf die woorden brabbelde die ik maar niet zal herhalen. (Echtwaar!) Kennelijk was haar vriendin hier net zo min van gecharmeerd als ik en trok haar hardhandig mee aan de arm. Nog steeds wachtend op mn biertje, grinnikte het meisje naast me met me mee over wat er zojuist was gebeurt en we kwamen aan de praat. Dit viel helaas weer niet in goede aard met háár vriendin, want plots werd ik met een elleboog aan de kant gebonjourd door dr chick die verhaal kwam halen over ‘ons’ gezellige onderonsje. Je begrijpt het al, drama…
Dat gezegd hebbende, zijn er natuurlijk ook genoeg leuke lesbiennes, kijk maar naar mijn kekke vriendinnetjes! Maar waar is de rest?
Dus ehm...ben of ken je een toffe single lesbische chick...opgeven mag bij mij xD!
Daten is leuk. Bij voorbaat al. Iedereen zet op de eerste date namelijk zn beste beentje voor en is het niks? Dan proberen we die ‘gezelligheid’ in ieder geval tot het eind te faken. Daarbij is het altijd leuk om nieuwe mensen leren kennen, andere visies op dingen te horen en naar onbekende spannende verhalen te luisteren. En ach, als het écht miserabel is, heb je in ieder geval weer leuk gespreksstof voor je vriendinnen.
Een vriendin bedacht dat een blind-date nóg interessanter zou zijn. Het heeft iets spannends. Zo kwam het dat ze in de sportschool naar Mister X (ik weet de naam niet, anders zou ik kunnen hyven) liep, en hem vertelde dat hij de helemaal hét type voor haar vriendin zou zijn (ik dus) en of ie een blind-date met die vriendin zou zien zitten.
Great,
But the ‘favor’ must of course be returned. Want als ik een blind-date moet ondergaan, dan zij ook. Echter, aangezien zij op vrouwen valt, word het vinden van een date een tikkeltje lastiger. Het probleem is niet per se dat ik niet genoeg lesbiennes ken, want het meerendeel van mijn vriendinnen is lesbisch (I like to think its because of me, hehe, I just have no other explaination) dus ik kom vaak genoeg op pottenpartys. Maar het probleem met the gay-scene is dat iedereen elkaar al kent, om nog maar te zwijgen over ehm ja daarover zwijg ik dus…En kennen ze elkaar niet persoonlijk, dan is het wel de ex van de ex-scharrel ect. En het idee is juist dat het een blind-date wordt!
Maar het grootste probleem is het vinden van een dramaloze lesbische chick. Je zou denken dat omdat alle vrouwen van Venus komen, ze elkaar helemaal snappen. Nou, je hoeft maar één keer naar een gayfeest te gaan om van dat idee genezen te zijn.
Laatst was ik toevallig (of nouja toevallig, ik had zelf een ticket aangeschaft) op zo’n feest ergens in Utrecht. Ik stond op mn gemakje een biertje te bestellen aan de bar toen ik een duw in mn rug kreeg. Waar je in een heterokroeg nog een nonchalante hand langs je billen voelt glijden, pakten de (flink aangeschoten dat moet gezegd worden) vrouwen hier het toch wat ehm..opzichtiger aan. Want nadat ik me had omgedraaid werd ik me toch eens vol in mn borsten geknepen door een manwijf die woorden brabbelde die ik maar niet zal herhalen. (Echtwaar!) Kennelijk was haar vriendin hier net zo min van gecharmeerd als ik en trok haar hardhandig mee aan de arm. Nog steeds wachtend op mn biertje, grinnikte het meisje naast me met me mee over wat er zojuist was gebeurt en we kwamen aan de praat. Dit viel helaas weer niet in goede aard met háár vriendin, want plots werd ik met een elleboog aan de kant gebonjourd door dr chick die verhaal kwam halen over ‘ons’ gezellige onderonsje. Je begrijpt het al, drama…
Dat gezegd hebbende, zijn er natuurlijk ook genoeg leuke lesbiennes, kijk maar naar mijn kekke vriendinnetjes! Maar waar is de rest?
Dus ehm...ben of ken je een toffe single lesbische chick...opgeven mag bij mij xD!
Confuckteur
Normaal gesproken reis ik alleen maar in het weekend, want dan is mijn OV geldig. Maar afgelopen week moest ik toevallig op een doordeweekse dag in Tilburg zijn voor een Nieuwjaarsborrel. Op het moment dat de conducteur op zn fluitje blaast op station Breda gaat er een shock door me heen; ik ben vergeten een treinkaartje te kopen! Even speel ik nog met de gedachte om me voor die luttele minuutjes in de wc op te sluiten, maar ik heb nog nooit willens en wetens de wet overtreden (naast dronkenschap in het openbaar dan) dus ik besluit naar de conducteur te lopen en hem eerlijk te vertellen dat ik vergeten ben een kaartje te kopen. ‘Oh’ zegt ie, ‘dan kan je die bij mij kopen’. Waarnaar ik opgelucht mijn portemonnee tevoorschijn tover. ‘Dat word dan €2,50, plus de 35 euro boete is een totaal van 37,50 !
Eerlijkheid loont? My ass
Eerlijkheid loont? My ass
Prinses op de Erwt
Zestien was ik toen ik met mn ouders de eerste paar spulletjes in huis haalde voor mn grote vertrek. Drie weken na mn volgende verjaardag zou ik namelijk niet langer onder moeders vleugels in het verre oosten leven, maar een zelfstandige studente in de parel van het zuiden zijn.
Terwijl we door de IKEA liepen verheugde ik me al helemaal op mn ‘grote-mevrouwen-bestaan’ in Breda. Ik heb vrijwel altijd een kamer met mn zusjes gedeeld, wat erop neer kwam dat ik altijd in een stapelbed of een hoogslaper, die mn vader voor ons in elkaar timmerde, sliep. Met pretoogjes bekeek ik alle luxe bedden en gelukzalig liet ik me op het mooiste tweepersoonsbed vallen. ‘Marjolein, voorlopig krijg je nog geen tweepersoonsbed. Dat koop je maar als je een vriendje hebt’ sprak de stem van mn vader, die me ruw terug bracht naar de werkelijkheid. Voor mn zus, met wie ik tegelijkertijd uit huis ging, gold hetzelfde gebod, maar die was zo slim om haar (huidige) vriend op te doen in de introweek...
Het werd dus wederom een hoogslaper, zodat ik wat ruimte zou overhouden in de kijkdoos wat ik mijn eerste kamer mocht noemen. Maar toen ik na een paar maanden naar een wat ruimere kamer verhuisde, was er nog steeds geen man in the picture, dus ook geen nieuw bed. De poten werden er vanaf gezaagd, en voíla, het bed was zo goed als nieuw.
Maar de kooi waarin ik slaap (Er zit hekwerk aan beide zijkanten zodat ik er niet uit zou vallen. Het was immers ooit een hoogslaper) kan écht niet langer
Dus de aankomende dagen ga ik met mn twee linkerhanden mijn kamertje een grote opknapbeurt geven. Er komt een nieuw bed, bureau en kast (de laatste twee vielen van ellende uitelkaar) en daarnaast heb ik besloten dat de muren ook écht niet meer kunnen. In een moment van grootheidswaarzin dacht ik namelijk dat ik ‘heus wel’ kon klussen. Ná áh... Nu leef ik inmiddels al 3 jaar met 1 rode muur met witte vlekken, 1 witte muur met bruine vlekken, 1 oranje muur met een paar roze strepen (tot ik besloot dat ik er geen zin meer in had om het verder roze te maken) en 1 roze muur met 2 stroken behang. Ook komt er een nieuwe vloer, want in het huidige zeil zitten allemaal gaten die willekeurig verder opengetrokken zijn door niet verder te benoemen dronken personen
Dus ehm wish me luck?
Terwijl we door de IKEA liepen verheugde ik me al helemaal op mn ‘grote-mevrouwen-bestaan’ in Breda. Ik heb vrijwel altijd een kamer met mn zusjes gedeeld, wat erop neer kwam dat ik altijd in een stapelbed of een hoogslaper, die mn vader voor ons in elkaar timmerde, sliep. Met pretoogjes bekeek ik alle luxe bedden en gelukzalig liet ik me op het mooiste tweepersoonsbed vallen. ‘Marjolein, voorlopig krijg je nog geen tweepersoonsbed. Dat koop je maar als je een vriendje hebt’ sprak de stem van mn vader, die me ruw terug bracht naar de werkelijkheid. Voor mn zus, met wie ik tegelijkertijd uit huis ging, gold hetzelfde gebod, maar die was zo slim om haar (huidige) vriend op te doen in de introweek...
Het werd dus wederom een hoogslaper, zodat ik wat ruimte zou overhouden in de kijkdoos wat ik mijn eerste kamer mocht noemen. Maar toen ik na een paar maanden naar een wat ruimere kamer verhuisde, was er nog steeds geen man in the picture, dus ook geen nieuw bed. De poten werden er vanaf gezaagd, en voíla, het bed was zo goed als nieuw.
Maar de kooi waarin ik slaap (Er zit hekwerk aan beide zijkanten zodat ik er niet uit zou vallen. Het was immers ooit een hoogslaper) kan écht niet langer
Dus de aankomende dagen ga ik met mn twee linkerhanden mijn kamertje een grote opknapbeurt geven. Er komt een nieuw bed, bureau en kast (de laatste twee vielen van ellende uitelkaar) en daarnaast heb ik besloten dat de muren ook écht niet meer kunnen. In een moment van grootheidswaarzin dacht ik namelijk dat ik ‘heus wel’ kon klussen. Ná áh... Nu leef ik inmiddels al 3 jaar met 1 rode muur met witte vlekken, 1 witte muur met bruine vlekken, 1 oranje muur met een paar roze strepen (tot ik besloot dat ik er geen zin meer in had om het verder roze te maken) en 1 roze muur met 2 stroken behang. Ook komt er een nieuwe vloer, want in het huidige zeil zitten allemaal gaten die willekeurig verder opengetrokken zijn door niet verder te benoemen dronken personen
Dus ehm wish me luck?
Gehakt
Zo gauw als ik uit de trein stap in Zwolle, voel ik me weer vrouwelijk op mn mooie stiletto’s. En het belangrijkste; ik kijk weer gewoon tegen een achterhoofd of rug aan zoals het hoort.
Maar ik + pumps in Breda, no way. Ten eerste is Breda één van de hak-onvriendelijkste steden van Nederland met al z’n kinderkopjes. Zomers op het terras is het echt een genot om naar alle op hakken-lopende dames te kijken die om de drie meter met hun schoen vast komen ze zitten.
Maar de belangrijkste reden dat mijn geliefde schoeisels het (lantaarn)licht nauwelijks aanschouwen is toch wel dat ik me mét hakken de Burgemeesteres van Madurodam voel. Want Nederlanders het langste volk op aarde? Daar is in het zuiden des lands in ieder geval niets van te merken. Ik heb me nooit lang gevoeld met mn 1,76. Redelijk gemiddelde lengte dacht ik altijd en zelfs met een decimeter hak erbij voelde ik me nog geen giant. Maar in het zuiden krijgen mijn toekomstige melkproducenten, als ik pumps aan heb, in de kroeg kopjes van vrijwel elk langslopend persoon. Eerst dacht ik het mezelf in te beelden, maar na wat research is gebleken dat er tussen de gemiddelde manspersoon in bovenste drie provincies in Nederland en de onderste twee maar liefst 8cm verschil zit!
Mijn mooie pumps staan dus veelal ongedurig in de kast te wachten. Maar vandaag mocht ik mijn maagdelijke liefjes toch echt met een goede reden uit de kast trekken; het sneeuwt, vriest en ijzelt namelijk. En hoe kan ik in deze gladde tijden nou beter vooruit komen dan met mn mooie pikhouweel-muiltjes?!
Maar ik + pumps in Breda, no way. Ten eerste is Breda één van de hak-onvriendelijkste steden van Nederland met al z’n kinderkopjes. Zomers op het terras is het echt een genot om naar alle op hakken-lopende dames te kijken die om de drie meter met hun schoen vast komen ze zitten.
Maar de belangrijkste reden dat mijn geliefde schoeisels het (lantaarn)licht nauwelijks aanschouwen is toch wel dat ik me mét hakken de Burgemeesteres van Madurodam voel. Want Nederlanders het langste volk op aarde? Daar is in het zuiden des lands in ieder geval niets van te merken. Ik heb me nooit lang gevoeld met mn 1,76. Redelijk gemiddelde lengte dacht ik altijd en zelfs met een decimeter hak erbij voelde ik me nog geen giant. Maar in het zuiden krijgen mijn toekomstige melkproducenten, als ik pumps aan heb, in de kroeg kopjes van vrijwel elk langslopend persoon. Eerst dacht ik het mezelf in te beelden, maar na wat research is gebleken dat er tussen de gemiddelde manspersoon in bovenste drie provincies in Nederland en de onderste twee maar liefst 8cm verschil zit!
Mijn mooie pumps staan dus veelal ongedurig in de kast te wachten. Maar vandaag mocht ik mijn maagdelijke liefjes toch echt met een goede reden uit de kast trekken; het sneeuwt, vriest en ijzelt namelijk. En hoe kan ik in deze gladde tijden nou beter vooruit komen dan met mn mooie pikhouweel-muiltjes?!
De laatste ronde
Voor het eerst kwam mijn broer mijn pittoreske kamertje opzoeken in de Parel van het Zuiden. Nadat ik hem bij op het station had opgehaald liepen we het dichtstbijzijnde cafeetje in om eens flink bij te kletsen. Het was al meer dan 2 maanden geleden dat ik hem voor het laatst had gezien, dus we hadden heel wat bij te bepraten.
Drie tafels achter ons zat een vrouw van middelbare leeftijd rustig thee te drinken en een vrouwenmagazine te lezen. Plotseling viel ze van haar stoel. Het café was niet erg groot en het maakte veel lawaai, dus iedereen in het café draaide hun hoofd om naar de plek waar het lawaai vandaan kwam. Iemand uit de bediening liep naar de vrouw toe om haar overeind te helpen, tot deze besefte dat de vrouw niet op haar reageerde. Ze lag daar maar gewoon met haar ogen dicht. De ambulance werd snel gebeld en er werd geroepen of er misschien een dokter in het café zat. Toen daar geen respons op kwam zei ik tegen mn broer dat hij er heen moest gaan. Vanzelfsprekend is mijn broer de leukste beste slimste en betrouwbaarste jongen in mijn leven en onbewust ging ik er vanuit dat hij deze vrouw wel even tot leven zou wekken, hij is immers mijn superman. Hij pakte een natte theedoek en legde die in haar nek, tot een tweede persoon van de bediening zich melde en hij weer terug kwam naar onze tafel. De sfeer was op dat moment heel raar. Twee meter verderop lag er een vrouw dood te gaan, en tegelijkertijd zette sommigen hun gesprek voort alsof er niks aan de hand was. Maargoed, met zn allen staren had natuurlijk ook geen zin. Het was gewoon een surreële situatie.
Het duurde meer dan vijf minuten voordat de ambulance gearriveerd was, en op de vrouw werden meerde defrabicaties uitgevoerd. Dat gebeurde zonder enig resultaat, dus haastig werd ze de ambulance ingerold (om van de hardhandigheid waarmee dat gebeurde maar niet te spreken)en met luidde sirene vertrok deze naar het ziekenhuis.
Hoe het verder met de vrouw is vergaan weet ik niet, maar op zulke momenten word je er wel even van bewust hoe erg we ons leven moeten koesteren en dat we van elk moment moeten genieten, een goed voornemen voor 2010 dan maar?
Drie tafels achter ons zat een vrouw van middelbare leeftijd rustig thee te drinken en een vrouwenmagazine te lezen. Plotseling viel ze van haar stoel. Het café was niet erg groot en het maakte veel lawaai, dus iedereen in het café draaide hun hoofd om naar de plek waar het lawaai vandaan kwam. Iemand uit de bediening liep naar de vrouw toe om haar overeind te helpen, tot deze besefte dat de vrouw niet op haar reageerde. Ze lag daar maar gewoon met haar ogen dicht. De ambulance werd snel gebeld en er werd geroepen of er misschien een dokter in het café zat. Toen daar geen respons op kwam zei ik tegen mn broer dat hij er heen moest gaan. Vanzelfsprekend is mijn broer de leukste beste slimste en betrouwbaarste jongen in mijn leven en onbewust ging ik er vanuit dat hij deze vrouw wel even tot leven zou wekken, hij is immers mijn superman. Hij pakte een natte theedoek en legde die in haar nek, tot een tweede persoon van de bediening zich melde en hij weer terug kwam naar onze tafel. De sfeer was op dat moment heel raar. Twee meter verderop lag er een vrouw dood te gaan, en tegelijkertijd zette sommigen hun gesprek voort alsof er niks aan de hand was. Maargoed, met zn allen staren had natuurlijk ook geen zin. Het was gewoon een surreële situatie.
Het duurde meer dan vijf minuten voordat de ambulance gearriveerd was, en op de vrouw werden meerde defrabicaties uitgevoerd. Dat gebeurde zonder enig resultaat, dus haastig werd ze de ambulance ingerold (om van de hardhandigheid waarmee dat gebeurde maar niet te spreken)en met luidde sirene vertrok deze naar het ziekenhuis.
Hoe het verder met de vrouw is vergaan weet ik niet, maar op zulke momenten word je er wel even van bewust hoe erg we ons leven moeten koesteren en dat we van elk moment moeten genieten, een goed voornemen voor 2010 dan maar?
Abonneren op:
Posts (Atom)