Voor het eerst kwam mijn broer mijn pittoreske kamertje opzoeken in de Parel van het Zuiden. Nadat ik hem bij op het station had opgehaald liepen we het dichtstbijzijnde cafeetje in om eens flink bij te kletsen. Het was al meer dan 2 maanden geleden dat ik hem voor het laatst had gezien, dus we hadden heel wat bij te bepraten.
Drie tafels achter ons zat een vrouw van middelbare leeftijd rustig thee te drinken en een vrouwenmagazine te lezen. Plotseling viel ze van haar stoel. Het café was niet erg groot en het maakte veel lawaai, dus iedereen in het café draaide hun hoofd om naar de plek waar het lawaai vandaan kwam. Iemand uit de bediening liep naar de vrouw toe om haar overeind te helpen, tot deze besefte dat de vrouw niet op haar reageerde. Ze lag daar maar gewoon met haar ogen dicht. De ambulance werd snel gebeld en er werd geroepen of er misschien een dokter in het café zat. Toen daar geen respons op kwam zei ik tegen mn broer dat hij er heen moest gaan. Vanzelfsprekend is mijn broer de leukste beste slimste en betrouwbaarste jongen in mijn leven en onbewust ging ik er vanuit dat hij deze vrouw wel even tot leven zou wekken, hij is immers mijn superman. Hij pakte een natte theedoek en legde die in haar nek, tot een tweede persoon van de bediening zich melde en hij weer terug kwam naar onze tafel. De sfeer was op dat moment heel raar. Twee meter verderop lag er een vrouw dood te gaan, en tegelijkertijd zette sommigen hun gesprek voort alsof er niks aan de hand was. Maargoed, met zn allen staren had natuurlijk ook geen zin. Het was gewoon een surreële situatie.
Het duurde meer dan vijf minuten voordat de ambulance gearriveerd was, en op de vrouw werden meerde defrabicaties uitgevoerd. Dat gebeurde zonder enig resultaat, dus haastig werd ze de ambulance ingerold (om van de hardhandigheid waarmee dat gebeurde maar niet te spreken)en met luidde sirene vertrok deze naar het ziekenhuis.
Hoe het verder met de vrouw is vergaan weet ik niet, maar op zulke momenten word je er wel even van bewust hoe erg we ons leven moeten koesteren en dat we van elk moment moeten genieten, een goed voornemen voor 2010 dan maar?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten